Negro

Een olijke schoorsteenveger op een zakje gevulde snoepbonbons met verder totaal onleesbare tekst. Uit de Poolse winkel. Gemaakt in Servië. Op de achterkant een opgave van ingrediënten in zeven talen (srb-hr-gb-rus-mk-slo-alb) met een vertaling op sticker (du) eroverheen. Opvallend genoeg vermeldt de Duitse sticker iets héél anders dan de Britse tekst.. In ieder geval betreft het dropgedeelte de witbeige vulling en niet de zwarte buitenkant, want die laatste bestaat uit suiker, glucosestroop en dextrose; stel je voor dat het niet zoet genoeg zou zijn! De bonbons zijn per stuk verpakt in een flink stuk folie met diezelfde olijke schoorsteenveger. Want 'negro' zal wel 'zwartje' betekenen en ook in Servië willen ze niet discrimi- neren, natuurlijk.
Uit één zo'n folie komt een antracietgrijze snoepbalk tevoorschijn: flink hoog, een beetje plakkerig en vooral overmatig glanzend. En kei-kéihard, zoals blijkt vanaf de eerste beet. Tandenplakfactor: 9; werkelijk elk groefje zit onder. Bij sabbelen geeft het snoepje een enigszins mentholachtige maar in ieder geval frisse smaak af. Door keel en neus waart vervolgens een frisje. De zoete suikercoating laat zich krakend van de zoete vulling afbijten, waarna de beiden zich tussen de kiezen tot een toffee-achtig zoet vermengen. Stevig kauwen is het devies. Menthol blijft na suiker de meest opvallende smaak, maar met een beetje 'hineinredenieren' valt er ook best een lichte salmiakhint op te vangen. Maar het aandeel 'liquorice' zou dan ook slechts 0,4% betreffen. Best lekker dus, als zoete keelver- frisser. Maar niet echt een dropje te noemen. Voor Nederlandse begrippen dan.
Eindoordeel: 7,0.