maandag 26 november 2012

Zoethoutthee (Zonnatura)

Thee van louter stukjes zoethout. Is dat ook drop? Natuurlijk is drop in de eerste plaats een snoepgoed, met suiker enzo. Dus als je suiker in je zoethoutthee doet; is het dan drop?! Want in de winkel liggen wel eens 'dropjes' die nog maar nèt die naam mogen dragen. Op deze blog is drop voor het gemak gedefinieerd als "zoethout of salmiak bevattende" en onder die noemer mag dus ook zoethout- thee geblogd worden. Maar de discussie staat open!
Zonnatura maakt zijn zoethoutthee van 100% natuurlijke, verant- woorde, biologische producten, die zo min mogelijk bewerkt zijn. "Van nature lekkerder". Het enige ingrediënt is zoethoutwortel, als fijnrasp in een theezakje gevangen. Waar je alleen nog kokendheet water aan toe hoeft te voegen. Het warme vocht heeft dan ook een pure zoethoutsmaak die na doorslikken nog sterker naar voren komt tot de hele mond is gevuld met de smaak van heerlijke zoete zoethout. En het is jammer dan dat zoethout de bloeddruk doet stijgen; want feitelijk gaat ook het hart sneller kloppen van deze thee. Letterlijk en figuurlijk verwarmend. Het beste is de laatste slok: zó geconcentreerd alsof je vloeibare zoethout drinkt. Tan- denplakfactor: 0. En ook koud (afgekoeld) héél lekker (als ijsthee), zelfs zonder toegevoegd suiker.
Eindoordeel: 9,5.

Sallos - X-presso

Drop en koffie? Ze verzinnen wat tegenwoordig (en 'ze' is dan het Duitse merk Villosa dat binnen het dropgamma van Sallos op de proppen komt met dropkaramels gevuld met koffie-extract "typ Espresso"). Drop en koffie! Het moet niet gekker worden. En van- waar die quasi pretentieuze nadruk op het type koffie-extract?
Het snoepje zelf is een geinig blokje, strak recht en hoekig. Alleen was de vorm van een driedimensionale koffieboon natuurlijk nóg geiniger geweest voor dit 'dropje'. Individueel verpakt in een wit zwart envelopje met kartelrandjes. Aanvankelijk heeft het snoep de smaak van een ricola kruidenbonbon waar men bij de bereiding flink met de pepermunt is uitgeschoten. Fris. En ook salmiakzout. Bij verder sabbelen komt een steeds sterker koffie-aroma door. Dus: fris - zout - koffie. Heel erg apart... maar zeker niet onprettig. Doorbijten van de harde karamel brengt een stroperige kern aan het licht, met de smaak van vol dropzout. Waar dan vleugjes koffie doorheen sijpelen (dat is opvallend, want de fabrikant had gezegd "x-presso ínside". De tandenplakfactor is 7, tenzij de schilfertjes karamel echt in tussen de kiezen worden stuk gekauwd, dan schiet deze factor door naar 9. Maar het ergste is nog dat dit niet vies is, verre van. Dus drop en koffie: het kan.
Eindoordeel: 8,0.

zondag 25 november 2012

Motordrop

Tijdens één van de aanbiedingen van de Kruidvat is daar opeens een zwart (en geel) blik 'motordrop' te verkrijgen (500g, €2,99). De fabrikant heeft zelf trots "the Original" op het blik geprint, maar nooit eerder werd van motordrop gehoord, origineel of namaak. Overigens blijkt die maker Van Slooten te zijn; en in die fabriek (te Jirnsum, toch?) lijken ook de Oldtimers van autodrop te rollen. Kijk, dàn wordt het opeens weer interessant!
De verpakking is erg leuk: een horizontaal geribbeld (olie)blik (met een doorsnede van 9cm; en 16cm hoog) met geblokte opdruk van racende motoren. Het opgepropte plastic zakje in het blik, waar de daadwerkelijke dropjes dan in zitten, ontbeert echter alle opsmuk. De dropjes zijn mooi gedetailleerde motoren. En na eerste aanblik bli(j)kt het om twee verschillende uitvoeringen te gaan; welke kenner herkent het model? Er zitten helaas wel wat luchtbellen in de dropjes en ze verspreiden een wat muffe dropgeur. De motoren smaken aanvankelijk wat mufzoet, maar dat verandert na een paar dropjes in een prettiger zoet. De textuur is zacht maar toch licht elastisch; en érg aan de kiezen plakkend (tandenplakfactor: 8).
Eindoordeel: 7,0.

Mierezeikers; het grappigste snoepje van héél de wereld


Meeuweflatsen; het grappigste snoepje van héél de wereld


Hondescheten; het grappigste snoepje van héél de wereld



Met de stem (voice-over) van wijlen Bart de Graaff.

Dropmint (Fortuin)

Fortuin maakte furore met Wilhelmina-pepermunt (als hommage aan de destijds 12-jarige prinses Wilhelmina en tevens ter ere van het 50-jarig jubileum van het bedrijf in 1892) en wist zich aldus 'n plekje als hofleverancier te bemachtigen. De snoepfabrikant maakt echter ook dropproducten en is vooral sterk in het genre 'anti-hoest'. Deze dropmint pastilles zijn (sinds eind 2011) nieuw in het assortiment. De harde, zeer gladde schijfjes bestaan voor de helft uit pepermunt en de andere helft uit geperst salmiak(zout)poeder. Het zijn prachtig vormgegeven pastilles, vol opeengepakt in een omwikkelde droprol. Al zuigend komt de smaak van salmiakzout vrij, maar wanneer de tablet tussen de kiezen tot pulp verkruimeld voegt zich daar een frisse maar niet overheersende pepermunt- smaak aan toe.
Eindoordeel: 8,0.

Verrassend maar toch vertrouwd

Ongekend veel vraag

Schwarze Juwelen

Het is goed scoren in Duitsland; dat is (menigeen) bekend. En je moet ook bij onze oosterburen zijn als je van RedBand zakken met een halve kilo drop wilt scoren. Net zoals de Lakritzmünzen zitten deze 'zwarte juwelen' in een no-nonsense transparante zak met en- kel voorop een (rode) sticker met productinformatie. Weinig tekst van de fabrikant, enkel een lijst met ingrediënten (in het Duits) en een tabel met de voedingswaarde. En oh ja, de opmerking "Original holländische Qualität".
De droppen zijn ruim ingezeept met glansmiddel en daardoor een beetje (te) vettig. Uitgevoerd in vier verschillende geometrische vormen (rechthoek, driehoek, cirkel, vierkant) met daarop weer vier verschillende geometrische vormen in reliëfopdruk. Deze juwelen blijken stevig-elastisch (tandenplakfactor: 8) en ze hebben een salmiakzoute smaak die enigszins naar bitterzoet neigt. Een nogal hartig dropje, dus.
Eindoordeel: 7,5.

zondag 18 november 2012

Zout

'Zout' is een verzamelnaam. Een zout is een chemische verbinding, bestaande uit positieve (kationen) en negatieve ionen (anionen). Die zijn door elektrostatische aantrekkingskrachten met elkaar verbonden. Een zout is in vaste aggregatietoestand een kristallijne stof waarin de positieve en negatieve ionen in een kristalrooster gerangschikt zijn. Keukenzout (natriumchloride, of NaCl) is de bekendste en het meest gebruikte van alle zouten. Eén gram bevat 400mg natrium en 600mg chloride.

Zout komt in de natuur voor in de grond als steenzout op plaatsen waar in een geologisch verleden binnenzeeën zijn opgedroogd. Er wordt al eeuwen zout uit gewonnen (bv. bij Salzburg). Zout is ook de belangrijkste component van de opgeloste stoffen in zeewater en wordt ook daaruit gewonnen, door verdamping van het water. Het grootste zoutreservoir ter wereld zijn de Chinese zoutmeren. Ter wereld bestaan ongeveer 10.000 professionele zoutwinningen die in totaal 200 miljoen ton zout per jaar produceren, elk met hun eigen typische zout. Afhankelijk van de plaatselijke situatie zal het zout metalen, kalk, gebonden waterstof en zuurstof, enzovoort kunnen bevatten, steeds in wisselende samenstelling.

Waarschijnlijk was het de uitvinding van het wiel waardoor zout plotseling zo kostbaar werd. Voordat het wiel was uitgevonden, bestond namelijk geen enkele behoefte aan conserveermiddelen. De mens leefde van de jacht, at op wat hij kon vangen of plukken, en trok zonder bagage weer verder. Dankzij het wiel kon voortaan ballast worden meedragen. Ontdekt werd dat zout prima geschikt was om vlees of vis niet te laten bederven. Dankzij het zouten hiervan en dankzij het wiel waarmee hij zijn geconserveerde voeding mee kon nemen, leerde de mens zijn dagen anders in te delen. Het was niet meer nodig om de hele dag op jacht te gaan, de voedselrestanten konden worden bewaard. Op het moment dat de mens èn het wiel èn het zout-conserveren had uitgevonden, kreeg hij tijd om na te gaan denken en kon hij zich uiteindelijk als boer vestigen. De functie van het zout in onze wereldgeschiedenis, in de evolutie van de mens, is dus niet te onderschatten.
 
Tegenwoordig kent zout (in de keuken) diverse toepassingen. Met name als smaakmaker. Zout is op zich niet smakelijk, maar omdat het bloedvatverwijdend werkt zetten onze smaakpapillen uit. Door dat zout zijn de papillen in staat om méér smaak op te nemen. De tweede functie is die van conserveringsmiddel. Zout heeft de eigenschap om vocht aan te trekken, ook op moleculair niveau, waardoor micro-organismen sterven. De derde functie is die van smeltpuntverlager. Dat komt niet alleen van pas bij gladheid op de weg, ook bijvoorbeeld bij de ouderwetse ijsbereiding werd deze eigenschap benut.
Verder heeft zout een uiterst kort smelttraject, waardoor het op de tong fris kan aanvoelen. En het kan als ontsmettingsmiddel dienen; kleur geven aan sommige grondstoffen; en bloederig vlees zuiver maken. Wat de gezondheid aangaat, kunnen we kort zijn: zout is schadelijk voor hart en bloedvaten. Een mens heeft slechts 1,5 gram zout per dag nodig, voor onze mineralenbehoefte krijgen we langs natuurlijke weg al meer dan genoeg binnen. Het meeste zout in eten wordt tegenwoordig door fabrikanten toegevoegd om voedsel op smaak te brengen; 75 tot 80% van onze zoutinname is hierdoor te verklaren. Zelf voegen we in de keuken ook zo'n 10 tot 15% zout toe. Van nature zit er niet zoveel zout in levensmiddelen.

Zout is één van de vijf smaken (naast zoet, zuur, bitter en umami). De voornaamste zoute smaken zijn naast natriumchloride ook nog lithiumchloride. Deze stoffen vervallen in ionen in het speeksel en de Na+ en Li+  ionen veranderen de de lading in de receptorcellen in de tong, om zo een reactie op gang te brengen. Heb je het ooit zo zout gegeten?

Salz-Lakritz (Jahnke)

Jahnke? Nooit van gehoord. En dat kan kloppen, want het is een Duitse fabrikant van zoetwaren, met toch nog zo'n zeven soorten dropspecialiteiten in het assortiment. Herr Rudi Jahnke begon in de jaren '30 van de vorige eeuw met zijn bonbonkokerij en nog altijd wordt het divers suikerwerk in de fabriek gemaakt volgens overgeleverde recepten. De salmiakzout-dropbonbons zouden "door hun hoge aandeel ammoniumchloride en de toevoeging van verse room een ongekende smaakbelevenis opleveren". "Premium-bonbons" noemt Jahnke zijn droppastilles en ze zijn in ieder geval sjiek verpakt in een glanzend zwart envelopje. Met per bonbon 18kcal en een inderdaad opvallend hoog salmiakaandeel van 5,9%.
Eén pastille is ovaal bol van vorm, in een donkergrijze kleur (met dank aan E153, ongetwijfeld). Omdat het feitelijk gekookte suiker betreft, zijn de droppen hárd. Zonder vulling. Met de kiezen en behoorlijk wat spierkracht zijn schilfers van de bonbon af te bijten (tandenplakfactor: 8), maar verder is het snoep beter bedoeld om op te zuigen en te sabbelen. De smaak is homogeen die van zoute salmiak, met een suikerzoete ondertoon. Wat geen verrassing is, gezien de ingrediëntenlijst, maar de dropbonbon smaakt prima. Een beetje scherp zonder al te pittig te zijn.
Eindoordeel: 8,0.


Hun waren beter


Sulá Lakritz Toffees

Een stijlvolle verpakking van Sulá, in hoogglanzend dropzwart met op de voorkant enkel een fraaie kleur blauw als achtergrond voor getekende droptoffees. Geen overbodige teksten, überhaupt geen teksten eigenlijk; enkel de opmerking "fleur de sel". De achterkant van de zak daarentegen staat vól kleine lettertjes: de ingrediënten in zeven talen, een voedingswaardetabel die een kwart van de zak beslaat en een verklaring (ook weer in zeven talen) omtrent GDA. Gemaakt in Duitsland.
De per stuk verpakte blokjes snoep zijn in een papiertje gevouwen dat maar liefst twaalf keer zo groot is als de toffee. De vouwnaden resteren in reliëf op het suikerwerk zelf. Opvallend dat deze drop uit de fabriek van Sulá NIET suikervrij is, want met suikervrije (hoest)pastilles is Sulá in Nederland bekend geworden. De toffees smaken zoetig en licht zout (de fabrikant heeft het over "een snufje handgeschept Atlantisch fleur de sel"), met een hint van zoethout en een beetje vreemde polyolendropsmaak. Tandenplakfactor: 7. De toffees zijn echter perfect om lang op te zuigen en terwijl deze dropklei zich langzaam door de mond beweegt en wegsmelt, begint de kenmerkende smaak steeds beter te bevallen. Waardoor de Sulá droptoffee in de eindbeoordeling van een aanvankelijke 7,0 toch naar een 8,0 begint te neigen.
Eindoordeel: 7,5.

Fortuin

Al langer dan anderhalve eeuw zegt Fortuin voor smaak, stijl en kwaliteit te staan. In 1842 vestigde Willem Hendrik Fortuin zich vanuit Lemmer in Dokkum als banketbakker. Zijn banketbedrijf ontwikkelde zich tot luxe suikerbakkerij en in 1888 werd de stap gezet naar een industriële suikerwerkfabriek. Al vóór 1880 werd door Fortuin 'DF Pepermunt' vervaardigd, de zogenaamde Engelse pepermunt. En sindsdien zijn er heel wat klassiekers bij gekomen! Want naast de onvolprezen 'Wilhelmina pepermunt' is Fortuin ook bekend van de pastelkleurige vruchtenhartjes, ijsbonbons en salmiakpastilles. Het bedrijf draagt het predikaat hofleverancier.

"Heeft u vragen, schrijf dan gratis naar Fortuin:
Antwoordnummer 452
9100 WB Dokkum

Indien u opmerkingen heeft over één van onze producten, stuurt u dan alstublieft de verpakking met inhoud aan ons retour. Of vul het contactformulier in."

Peter-Jan Rens: "Onbegrijpelijk lekker"

Salino

Zoals (bijna) alle zakken van Haribo, is ook deze rijkelijk van kleur voorzien. De mascotte van het merk gebruikt een 'Salino' dropruit om de voorkant van de verpakking op te surfen, met links de tekst "mit salmiak". Het openen van de zak doet een lichte melassegeur opstijgen, wat te wijten is aan de toevoeging van 'brauner Zucker- sirop' (=melasse). Een nadere bestudering van de ingrediënten maakt het opmerkelijke feit zichtbaar dat er geen salmiak aan de dropreceptuur is toegevoegd. Hoe kan die tekst op de voorkant dan kloppen?!
De relatief dikke dropjes zijn ruitvormig met op bovenop de letters 'SALI' in reliëfopdruk. Schijnbaar paste 'NO' er niet meer bij. Het zijn gladde dropjes waarop het stevig kauwen is (tandenplakfactor: 7), met toch een zachte consistentie. Dat gladde is op een bepaalde manier ook in de smaak terug te vinden. Een Salino smaakt naar zoethout, maar laat zich verder niet goed definiëren, waardoor dit een intrigerend dropje is.
Eindoordeel: 8,0.


zaterdag 17 november 2012

Salmiakrondo's

Feest! Een zak vol knikkers! Ze zijn ongelijk van formaat, maar wel allemaal 'glanzend in matzwart'. De ballen zijn natuurlijk eerst zoet door hun suikercoating. En erg intimiderend zijn ze ook, met hun dreigende hardheid. Eerst maar eens een tijdje op sabbelen, maar omdat dat al snel te zoet is, neemt de nieuwsgierigheid het over en willen de kiezen onderzoeken hoe hard deze rondo's dan wel niet zullen zijn.. Oh, dat valt bijzonder mee. Alleen de buitenste laag blijkt hard te zijn, daaronder zit salmiakvulling - met de textuur van kauwgom - die tussen de malende kiezen verkruimelt in een pittige salmiakzout smaak en als vanzelf wegsmelt. De resterende schilfers van de suikercoating geven prettige hinten van zoet in dit salmiakzout. En die smaak van salmiak blijft nog lang hangen eer ze vervliegt. Eigenlijk is het net een droptoverbal! Dus idd: feest!
Eindoordeel: 8,0.


Licorice gums

Een schijnbaar Britse dropklassieker (als we de fabrikant moeten geloven) wordt aangekocht in een supermarkt in Schotland. De outline van een brullende leeuw op de voorkant van de verpakking doet echter een duidelijke associatie oproepen met het eigen vaderland en dit blijkt later nog niet eens zo gek, aangezien dit dropje geen bitterzoete melasse licorice blijkt te zijn. Hard is 'ie wél; au, meteen spierpijn, en krak - daar gaat het kaakgewricht. En dat zonder Arabische gom... Door gestaag te blijven kauwen (tandenplakfactor: 7, nee toch 8) wordt de drop meer elastisch. De smaak is echter slecht in woorden te vatten. Rubber? Zoetrubber dan, bijna zoethout, maar daarna lijkt het toch weer wel bitter. De rubberige textuur blijft, terwijl de 'gum' steeds meer aan de kiezen vastklinkt en langzaam wegsmelt. Niet vies, dat zeker niet, maar ánders; dat wel! En inderdaad, een "unique firm texture", zoals de fabrikant al zei.
Eindoordeel: 7,5.

Top-Drop. Nu ook lekker in zacht zoet.

Reclame, anno 1994.

dinsdag 13 november 2012

Kom dr'op!


Wanneer, vraag ik je, gaan 'ze' nou eens Sinterklaas-dropjes maken?! Bijvoorbeeld dropjes in de vorm van diverse Sintfiguren of zelfs kruidnoten. En gedroppeerde pepernoten (dat heb ik tegen jou, Bolletje!)

maandag 5 november 2012

Italiano lifesizer

Lifesizer, dus. Niet te verwarren met 'lifesaver'.

Oceaandrop (Kindly's)

Deze oceaandrop van Kindly's lijkt in erg weinig op de dropjes van Katja met dezelfde naam, behalve dat ze allebei érg lekker zijn. De glimmend zwarte dropjes in de vorm van een zeepaardje en drie verschillende soorten schelpen lijken hard, maar ze blijken de textuur van het bekende Brussels manneke (pis) te hebben: lekker veerkrachtig tussen de kiezen maar toch ook prettig zacht. Tandenplakfactor: 6. De aanvankelijk afwezige smaak lijkt net zoet te gaan worden als opeens een heerlijk heftige zoetsalmiakimplosie plaatsheeft, en dan doorkauwen doet de salmiaksmaak nog pittig zouter doorkomen. Verrassend. Een tópdropje!
Eindoordeel: 9,0.