woensdag 29 juni 2011

Zoete Hollandse Meesters

Indrukwekkende mooie dropjes (met opvallend weinig luchtbellen en gietimperfecties) volgens ook nog eens een weldoordacht over- koepeld thema. Overigens, net als de drop van Oldtimers (volgens de verpakking steeds bedacht door dhr. J. Douwenga), worden ook de authentieke droppen van Klene naar buiten gebracht als zijnde het werk van één (fictieve) dropbedenker, dropmaker, dropmees- ter. En deze Johannes Coenradus Klene, is volgens de verpakking een dropkúnstenaar, "net zoals de oude grootmeesters op zoek naar perfectie". De "stevige zoete drop voor kenners" is nieuw en zou mooi aansluiten bij de verschillende soorten drop uit Klene's pionierslijn, ware het niet dat deze laatste steeds minder in de con- sumentenverkoop terug te vinden zijn. Dat is geen toeval waar- schijnlijk, want iedereen weet dat nieuw verkoopt.
Maar zeer móóie dropjes zijn het. Je zou zelfs kunnen stellen: 'net schilderijtjes' (!) Stevige drop ook, met bijna een kwart Arabische gom, die vanaf de eerste beet tegen elke wet der zwaartekracht in plakkerig aan de kiezen vast blijft zitten. Tandenplakfactor: 8. Een volle dropsmaak, die eigenlijk alleen zoet is omdat het in elk geval niet zout is. Eerder dan nog hàrtige volle drop met een niet eens vervelend bittertje in de wegsliksabbel. Inderdaad in vele opzich- ten een kunstwerkje.
Eindoordeel: 8,5.

maandag 27 juni 2011

Schuimkabouters

Klene is niet voor een kleintje vervaard en brengt kabouterdrop op de markt. De dropfabrikant produceert dus niet alleen èchte authentieke drop, maar wil ook geinige dropjes maken. Nou lijken deze schuimkabouters inderdaad erg geinig te zijn: een grote grijns op het gezicht, olijke bolle wangen en felgekleurde puntmutsjes in neongeel, neonroze en neonoranje. Het is nog bijna een wonder dat de mutsen geen licht geven in het donker. Klein zijn de schuim- kabouters echter bepaald niet, want ze zijn meer dan 4cm lang. En gezien de vorm van de mutsen zou je eerder zeggen dat het bruine dropsmurfen betreft, of neonsmurfen eigenlijk. De dropjes zijn ook nog rijkelijk besuikerd, dus het zal wel zoete drop zijn.
De kabouters zijn zeer zacht en hebben een luchtige consistente textuur. De drop zelf is inderdaad vooral zoet met misschien een hele lichte salmiaksmaak. Tandenplakfactor: 6. De gele mutsen smaken naar zoetzure banaan, de roze zoet naar (chemische) aard- bei en de oranje hebben een zurige citrus(sinaasappel)smaak. In combinatie overheerst vooral dat zoetzure, maar vreemd genoeg geeft het opeten van één kabouter in z'n geheel de nasmaak van zoethout. Geinig wel, maar ondanks het fruitige zurige, zoals ver- wacht vooral te zoet.
Eindoordeel: 7,0.

zondag 26 juni 2011

Boterolie

Boterolie is een concentraat van bijna 100% melkvet en bevat dus vrijwel geen vocht meer. Door de IDF wordt onderscheid gemaakt in: watervrij melkvet (gemaakt van verse boter of room zonder 't gebruik van toevoegingen en met minimaal 99,8% melkvet), wa- tervrije boterolie (vergelijkbaar met watervrij melkvet, maar van boter of room van latere leeftijd en met eventuele toevoegingen om de vrije vetzuren te neutraliseren) en boterolie (vergelijkbaar met watervrije boterolie, maar met een melkvetgehalte van mini- maal 99,3%).
Traditioneel wordt melkvet in de vorm van boter bewaard. Puur melkvet is echter veel langer te bewaren en neemt ook minder ruimte in, wanneer het water eruit is verwijderd. Bovendien kan men door raffinage van het watervrije melkvet bepaalde eigen- schappen verkrijgen die weer gunstig zijn voor toepassing in verschillende producten. Het melkvet bestaat namelijk uit een complexe mix van triglyceriden. Watervrij melkvet is vloeibaar bij temperaturen boven 36°C en daardoor eenvoudig te mengen met andere producten of oliën.

Watervrij melkvet kan worden gemaakt van zowel boter als room. De kwaliteit van watervrij melkvet wordt bepaald door de kwaliteit van de grondstof (goede verse melk dus, waarin geen sporen van koper aanwezig zijn), niet door de gebruikte methode.
Uit boter: Meestal gebruikt men ongezouten boter als grondstof, maar gezouten boter kan ook worden gebruikt. Omdat een emulsie van verse boter moeilijker te scheiden is en de verkregen olie dan lichte troebelingen bevat, wordt bij voorkeur gebruikgemaakt van boter die al minimaal 2 weken is bewaard. De boter wordt m.b.v. een warmtewisselaar gesmolten en verhit tot 60°C. Na een wacht- tijd om al het melkvet te smelten en eiwitten te laten aggregeren, wordt met behulp van een centrifuge de waterfase afgescheiden. Het geconcentreerde melkvet bevat na het centrifugeren nog 0,5% water. Daarna wordt het melkvet opgewarmd tot 90 à 95°C met behulp van een platen- of buizenwarmtewisselaar en door een vacuümverdamper geleid. Op deze manier wordt een vochtgehalte van maximaal 0,1% verkregen en neemt het zuurstofgehalte in het melkvet sterk af. Ten slotte wordt het melkvet teruggekoeld tot de verpakkingstemperatuur van ongeveer 40°C.
Uit room: Er wordt altijd uitgegaan van gepasteuriseerde room met een vetgehalte tussen 35 en 40% vet. De room wordt met een platenwarmtewisselaar opgewarmd tot circa 60°. Vervolgens wordt de room met een centrifuge voorgeconcentreerd tot een vetgehalte van ongeveer 75% om daarna gehomogeniseerd te worden. Door het ho- mogeniseren worden de vetbollen uiteen gespleten, waardoor het vet vrij komt. Deze fasenomkeer verloopt vaak beter als men de room van tevoren wast. Na genoemde fasenomkeer wordt de gehomogeniseerde room nogmaals gecentrifugeerd, zodat er nog slechts 0,5% water in het melkvet achterblijft. Het melkvet wordt tot slot met behulp van een platenwarmtewisselaar opgewarmd tot 95 à 98°C en naar een vacuüm verdamper geleid. Op deze manier wordt een vochtgehalte van maximaal 0,1% verkregen en neemt het zuurstofgehalte in het melkvet sterk af. Vervolgens wordt het melkvet teruggeleid naar de platenwisselaar, waar het wordt gekoeld tot de verpakkingstemperatuur van ongeveer 40°C.

Om bepaalde eigenschappen te verkrijgen, kan de boterolie geraf- fineerd worden. Dit kan op verschillende manieren plaatsvinden: polijsten (na de laatste centrifuge wordt 20 tot 30% van het pro- duct aan water toegevoegd met dezelfde temperatuur - na 'n korte tijd wordt het geheel weer gecentrifugeerd om het water met de daarin aanwezige wateroplosbare onzuiverheden af te scheiden), fractioneren (wanneer men melkvet of boterolie wil scheiden in fracties met verschillende smeltpunten, wordt het vet eerst gepo -lijst en daarna langzaam gekoeld tot een bepaalde temperatuur; de gewenste fractie kristalliseert hierdoor uit en kan met een filter of met een centrifuge worden afgescheiden van de nog vloeibare fractie) of neutraliseren (aangezien een hoog gehalte aan vrije vetzuren meer kans geeft op off-flavours, wordt bij de productie van watervrij boterolie en boterolie vaak gebruikgemaakt van natronloog om dit gehalte te verlagen - na de laatste centrifuge wordt dan een natronloogoplossing van 8 tot 10% met dezelfde temperatuur als het melkvet toegevoegd - dit geheel wordt goed, maar met beleid gemengd en gedurende 10 seconden met rust gelaten - vervolgens wordt 20 tot 30% van de productstroom aan heet water toegevoegd en worden de verzeepte vrije vetzuren met behulp van een centrifuge met de waterfase afgescheiden).

Boterolie, met een smeltpunt van 30-32°C, wordt gebruikt in de voedingsindustrie voor roomijs, chocolade, drop en ook door de industriële (banket)bakkerij.
Gefractioneerde boterolie is er met smeltpunten tussen 5 en 45°C en is met lagere smeltpunten (5-10°C) bijzonder geliefd omwille van de geprononceerde botersmaak en zijn vloeibaarheid bij lage omgevingstemperaturen. Wordt gebruikt bij de productie van koelkastsmeerbare boters, kant-en-klare maaltijden, botersauzen en aardappelgerechten (kroketten, puree). De gefractioneerde boterolie met hogere smeltpunten (36-38°C of 40-41°C) is dankzij zijn specifiek smelttraject en uitstekende plasticiteit en textuur zeer geschikt voor gelamineerde degen (croissants, viennoiserie, millefeuille).
Geraffineerde boterolie is neutraal zowel in kleur (=wit) als smaak en geur en wordt gebruikt voor witte kazen.

Boterolie kan licht-en luchtdicht verpakt, bij een temperatuur van 4°C gedurende meerdere maanden worden bewaard. In India en Pakistan wordt eveneens een botervet gebruikt dat nauwelijks nog vocht bevat; genaamd 'ghee'.

BenBits - drop/salmiak

BenBits? De fabrikant die in de jaren '80 als eerste met suikervrije kauwgom kwam en uiteindelijk (in 2000) ten onder ging aan zijn eigen succes, is tòch weer terug. De bekende reclames (zoals deze!) verkondigden destijds dat Benbits "de hele dag door smaakte" en "suikervrij was, natuurlijk". En nu werkt de fabrikant -met succes- in op ons sentiment en herinnert ons letterlijk "aan die goede oude tijd"; BenBits is "uit diezelfde goede oude tijd, maar nu met een ex- tra zachte textuur".
Niet meer als per stuk verpakt kauwgompje zoals toen (in zo'n half geplastificeerde wikkel die feitelijk niet goed sloot), maar nu als bolrond kussen in doordrukstrip. De kauwgom heeft uitstekende hoeken, zodat het witte kauwgompje qua uiterlijk bijna aan een klein hondenbotje doet denken. Goed knapperig buitenlaagje, dat even fris is bij doorbijten (tandenplakfactor: 5). Meteen daarna, terwijl de kauwgom tot zachte massa wordt stukgekauwd, komt een lekkere salmiaksmaak aanzetten. Niet echt zoet, niet echt zout, nee; deze salmiak smaakt vooral mintfris en de beide smaken wisselen elkaar steeds af. Én, héél belangrijk, blijven best lang hangen. Wat heel knap is voor kauwgom. Leuk ook dat de kleur (stiekem even uit de mond nemen en spieken:) retrolichtbruin is.
Eindoordeel: 8,0.

Faam droprol

In Nederlands is Faam van oudsher een bekend merk. Het rolletje drop van Faam, niet anders getiteld dan 'Faam drop', kent menig- een dan ook uit zijn jeugd. De geschiedenis van Faam gaat terug tot 1838 als banketbakker en winkelier Henricus Bont in Breda begint met de ontwikkeling van zoetwaren. Het bedrijf groeit onder zijn leiding uit tot een flinke suikerwerkfabriek tot die op de dag van vandaag blijft produceren, zij het nu onder de vlag van Astra BV. Het rolletje drop kent aldus zo'n sterke reputatie dat verdere pro- paganda (op de verpakking) niet nodig is.
In een rol zitten elf matzwarte dropschijven met elk een opstaande rand bovenlangs en een centrale letter F in relïefopdruk. De drop doet qua uiterlijk aan die andere klassieker (Topdrop) denken, hoe- wel beiden ongetwijfeld grote concurrenten zijn geweest.
De Faamdrop is behoorlijk stevig en nog net indrukbaar (tanden- plakfactor: 7). De kenmerkende smaak is die van zoete, misschien zelfs bijna zoute, volle drop. Deze smaak vult de mond van tong tot gehemelte en blijft na doorslikken nog best lang hangen.
Eindoordeel: 7,5.

Ook zo'n zin in de smaak van vroeger?

Nieuw van Venco, Dropglorie.

De lekkerste oppepper waar je ook bent!

zaterdag 25 juni 2011

Lakritzbatzen

Een Batzen is een munt die tot 1850 in Bern geslagen werd en zijn naam ontleende aan de beer (Bätz) in het kantonwapen. Maar de Batzen in de paarse zak van Duitse dropfabrikant Katjes (Katja) lijken weinig te maken te hebben met genoemde platte munt. De maker doet geen verdere verklaring uit de doeken dan "Ein ganzer Batzen Genuß" en heeft de dropjes 'dropbatzen' genoemd. Einde verhaal.
De afgeplatte dropnoppen zijn volledig met kleine suikerkorrels bedekt en zijn zacht indrukbaar. De drop geeft elastisch bij bijten mee (bijna zoals gum), terwijl de suiker tussen de kiezen kapot knispert (tandenplakfactor: 6). Een heerlijk zoet, vol droparoma komt vrij; ondanks de suikercoating niet eens míerzoet. Nee, de smaak heeft zelfs iets extra's; iets kruidigs. Totaal ondefinieerbaar wat precies (in de ingrediëntenlijst wordt venkelolie genoemd), maar in ieder geval een meerwaarde.
Eindoordeel: 8,0.

Briljanten

Een viertal verschillende geometrische figuren (driehoek, cirkel, ster, balk) werden door Venco in zachte zoete drop uitgevoerd en voor de extrá zoet van een laag suikerkorrels voorzien. De ongeïn- spireerde beetje meewarige tekst op de verpakking (zie tabel hier onder) doet de fonkelende naam nauwelijks eer aan.
De dropjes zijn zacht indrukbaar, hoewel iets steviger dan bijvoor- beeld de Lakritzbatzen. Het kost wat kracht om de kiezen er door- heen te krijgen (tandenplakfactor: 8) en daarna wat gepeuter met de tong om ze weer dropvrij te maken. Dus valt de subtiele smaak eerst niet zo op. Beter opgelet bij een tweede dropje, wordt een licht anijsaroma opgemerkt. En hoewel deze helaas een beetje wegvalt in de overdaad aan suikerkorrels die eerst moet worden weggesabbeld, het maakt de fijne drop tot net iets meer.
Eindoordeel: 8,0.

Deze briljanten blijken in Scandinavië onder een andere naam ook verkrijgbaar.

Heksehyl

Lemar is importeur en distributeur van levensmiddelen voor de gehele Nederlandse markt en vertegenwoordigt o.a de merken Eat Natural en Heksehyl drop. Heksehyl drop komt uit Denemarken en betekent letterlijk vertaald: de schreeuw van de heks.

"Schrik niet als je de schreeuw van de heks hoort. Wees blij, want dan zijn er dus weer nieuwe Heksehyl dropjes gemaakt. Met haar unieke recepten en duistere ingrediënten maakt de heks de meest onweerstaanbare dropjes. Maar pas op! Heb je eenmaal geproefd, ben je niet meer te stoppen."

Gefabriceerd door Toms Confectionery Group, DK-2750 Ballerup, Denemarken. Exclusief voor:
Lemar B.V.
Nieuwegracht 13A
3763 LP Soest, Holland
telefoon: 035-6021699
fax: 035-6020753
e-mail: info@lemarbv.com
(www.lemarbv.com)

"Wil je meer weten over Heksehyl drop, dan horen wij dat graag"
(vul hier een contactformulier in)

Heksehyl dropsoorten

Heksehyl is de merknaam voor verschillende dropsoorten die allemaal hun eigen specifieke smaak hebben. Aan iedere smaak is een sprookjesfiguur verbonden en voor alle soorten geldt dat ze griezelig lekker zijn. Heksehyl drop is te koop in zakken van 300 gram en ook als schepsnoep in winkels waar je zelf een eigen snoepmix kan samenstellen.

Heksendrop is een zacht dropstaafje met salmiakvulling en aan de buitenkant een suikerlaagje. Door de combinatie van zoet en zout is Heksendrop al jaren één van de favoriete dropjes in Nederland. Trollendrop is een zachte en zoete drop die garant staat voor een heerlijke smaakbeleving. Je bent gewaarschuwd want dit dropje is echt verslavend lekker! Weerwolvendrop is een zachte en zoete drop met een vleugje caramelsmaak; hierdoor is weerwolvendrop schreeuwend lekker. Spokendrop is een zacht dropstaafje met een verrassend lekkere mintsmaak. Pas op want spokendrop is angst- aanjagend lekker! Heksehyl Magic Sticks zijn over komen waaien uit Denemarken en worden in Nederland verkocht in vier smaken: aardbeismaak, zoete drop, kokossmaak en salmiak. Deze zachte snoepstaven zijn ideaal voor groot en klein, voor onderweg en thuis, om uit te delen of lekker zelf op te eten. Iedere staaf is apart verpakt dus ook nog eens heel hygiënisch.

maandag 20 juni 2011

Steekpenningen

Drop om pittig mee om te kopen, uit de zogenaamde geldlijn van "Neerlandsch eenige echte" Klene. Steekpenningen dus, waarvoor met humor reclame is gemaakt. Met de mooiste suikerbieten, het beste salmiakzout en de krachtigste zoethoutwortel. De dropjes zijn vrij plat, in grappige vormpjes die bij het thema passen (dus de volgende keer dat iemand op zijn trouwkaart een envelop af- drukt, dan weet je wat je moet geven..). Ze zijn elastisch tot bijna hard, maar worden tussen de kiezen snel zachter (tandenplakfac- tor: 7). Tijdens het kauwen ontstaat een zekere verwarring over de smaak: is dit nou een zoet of een zout dropje? Het kan dan nog allebei de kanten opgaan. Of misschien wordt daar zelfs wel een bittertje ontwaart, een beetje? Maar hoe meer speeksel eraan te pas komt, hoe meer smaak de steekpenning afgeeft: zoet, zoeter, zoethout! Sabbelen erop tot de mond vol speeksel is en dan de hele buts doorslikken geeft het maximale effect; een verrukkelijke K.O. (knock out) door zoethout in één ferme slag (slik). Met de volle smaak van zoethoutthee en bijna ook dat warme gevoel. Als het aannemen van een steekpenning zó voelt, wie laat zich dan niet graag omkopen?! Jammer alleen dat het hele gehemelte rauw gesabbeld is, maar hoera voor de nasmaak (lees dus níet 'namaak')!
Eindoordeel: 8,5.

Hij spaarde zijn stem! Hij weet het nu beter!






















Reclame in stripvorm anno 1940, voor Wybert. Door Peter Lutz.

zondag 19 juni 2011

Katjes-Kinder

Keiharde Duitse dropjes van Katjes (Katja) met dezelfde vorm. Het zijn net kleine steentjes, glanzend en zwart. En in zo'n zak van 300 gram zitten er een héleboel! Het gezichtje van de kat past er nog maar net op, zo klein zijn ze.
Tussen de kiezen gebeurt er aanvankelijk niet veel meer dan dat het stevige dropje platter wordt (tandenplakfactor: 8). In je oren hoor je het suizen, van hoe hard de kaakspieren aangespannen moeten worden. En daarbij valt de smaak dan eigenlijk niet eens op. Na enige tijd komt een vlaag dropzoet vrij, eindigend in een licht bittertje. En weg is het dropje opeens, want zelfs zonder kau- wen past het door het keelgat. Helaas een beetje nietszeggend.
Eindoordeel: 6,5.

Anta Flu - classic

Over een klassieker gesproken, zeg. Dé ultieme hoestbonbon, in de eeuwenoude doorzichtig-oranje wikkel met witte letters. Het logo van AntaFlu op de voorkant zal een aesculaap moeten voorstellen, wat een medicinale indruk maakt. En hoewel de ingrediëntenlijst enkel melding maakt van glucosestroop, suiker, zoethoutwortel, salmiakzout, karamel en aroma, zal het dus die laatste zijn die als eerste opvalt als het snoepje in de mond wordt genomen: menthol. Het keiharde dropje heeft aan beide kanten een opstaand randje, waarmee je aanvankelijk je gehemelte kapot schuurt (zeker als je zo verkouden bent dat je op een dag meerdere AntaFlu's nuttigt), maar na enig sabbelen (kauwen op deze harde rakker is alleen voor waaghalzen) is dat weg. Menthol doet natuurlijk iets met neus en keel en opent luchtwegen. Maar los daarvan is de smaak eigenlijk ook wel oké; eerst en vooral wordt dus menthol geproefd, maar verder doet zoet en een zekere dropperigheid ook wat. Het is het soort van snoepje dat je soort van 'moet' eten bij verkoudheid, maar dat dan toch wel lekker blijkt. Alleen niet zo best voor de tanden...
Eindoordeel: 7,5.

Fritt Kaubonbon

In een overwegend zwarte verpakking met enige opdruk in zilver en rood, zitten zes individueel verpakte 'strepen' droptoffee. Van Fritt, gemaakt in Duitsland en ook te koop in Duitsland (€0,55). Wat geinig, die strepen. Ze doen enorm denken aan kauwgomstrips uit de jaren '80 en nostalgisch zwembadsnoep. Elke droptoffee is viermaal ingesnoerd, zodat zo'n plak tot vijf afzonderlijke stukken te scheuren is.
De toffee glanst gretig en is middelbruin van kleur. Het is bijzonder zachte toffee, die wél zijn vorm behoudt maar eenvoudig te scheu- ren en te vouwen is. In de mond is het aanvankelijk net kauwgom, met precies dezelfde kauwtextuur (maar dan zonder de krokante coating die kauwgom wel heeft; tandenplakfactor: 7), maar zodra het speeksel zich met het snoep vermengt komt een heerlijke zoete zoethoutsmaak vrij, die in nasmaak eindigt in lichtpittig salmiak. Waarna de toffee opeens al weggesmolten blijkt en verdwenen is. Héle hele goed gelukte droptoffee en ook nog eens handig mee te nemen.
Eindoordeel: 9,0.

Dropgums

Deze zak dropgums van Klene is de iets flinker uit de kluiten gewas- sen variant van de suikervrije dropgums van dezelfde dropmaker. Zelfde naam, zelfde vormpjes, zelfde drop/fruit combinaties. Maar een andere textuur. In tegenstelling tot de suikervrije gums name- lijk, in deze dropgums überhaupt geen Arabische gom. De dropjes zijn wel vrij elastisch, wat enig kranig doorbijten vergt (en alsof ze helemaal niet scherp zijn, veren de tanden zo terug van de gums). Tandenplakfactor: 6. De smaakcombinaties staan omschreven als 'aardbei-banaan' (mond?), 'cactus-limoen' (vlinder?) en 'chipolata' (hart?), allen in combinatie met de stevige pittigzoete zoethout- drop zoals Klene die kundig en ambachtelijk maakt. Niet dat daad- werkelijk aardbei, banaan of laat staan cactus geproefd worden.. maar fruitig zijn de dropgums wel. Dat zoete fruitige smelt samen met de drop weg in de mond tot één smaak, waarmee dit een héél goed duodropje is.
Eindoordeel: 8,0.

donderdag 16 juni 2011

Salmiakbrokken

Een zakje van Schuttelaar (te Waddinxveen) met daarop niet veel meer aanprijzing dan hun opmerking "suikerwerk". Niet eens het positiever klinkende suiker-góed. Nee, suikerwèrk. Alsof het hard werken was om deze salmiakbrokken te produceren. En dan staat er ook nog een reliëfkruis midden op het snoepje; aan beide kanten nog wel. Op hoop van zegen dan maar. Voor de zekerheid nog een stralenaureool eromheen. Vreemde, vreemde eerste indruk.
Salmiakbrokken dus. Gemaakt van keiharde suikerkaramel, met vanaf de eerste sabbel een heerlijke zoetpittige salmiaksmaak. Het snoepje is schilfer voor schilfer met de kiezen te kraken (tanden- plakfactor: 8), zoals een ijspriem zich door bevroren water een weg baant . Waarna de schilfers kapot knisperen. Met diezelfde lekkere smaak, die constant aanwezig blijft en als een voorzichtige echo op de tong achterblijft na doorslikken. Hoewel salmiakzout en zoethoutwortelextract met wat anijsolie aan de karamel is toe- gevoegd, is dit niet echt een dropje in de ware zin van het woord. Het is meer, tja, suikerwerk. Waar hard aan gewerkt is.
Eindoordeel: 8,0.

woensdag 15 juni 2011

Engelse drop?

De alom geroemde (cq. verguisde) en in ieder geval zeer bekende Engelse drop werd anno 1899 voor het eerst gemaakt in Sheffield, Groot-Brittanië. Vertegenwoordiger Charlie Thompson zou een blad met verschillende monsters snoepgoed hebben laten vallen, waarna hij beschaamd de snoepjes bij elkaar raapte. De aanwezige klant was echter dusdanig onder de indruk van de mélange, dat de ontstane snoepmix prompt in productie werd genomen (door Bassett&Co, nu onderdeel van Cadbury's). De mascotte van Bassett's is Bertie Bassett, een poppetje dat samengesteld is uit de verschillende Engelse drop- jes. Bertie is onderdeel van het Brits cultureel erfgoed. Eén van de snoepjes in de huidige mix van Bassett's is een (blauw) figuurtje van Bertie (zie doos).

Engelse drop is een mengsel van verschillende soorten dropjes en snoepjes. In een zak of pak zitten massieve dropstaafjes (die altijd als laatste overblijven, omdat ze zo bitterzoet naar suikermelasse smaken), met kokos gevulde dropstaafjes (die je zo lekker af kan pellen), anijsrondjes met spikkels (in roze en blauw), kokosrondo's

(roze en geel) met een zwarte dropkern, en vierkante laagjesdrop van kokos (in allerlei kleuren) en drop. Van die laatste zijn de lage meerlagige kubussen (drievlakkers) en de hoge meerlagige kubus- sen (meervlakkers) bekend. Bassett's zelf maakt altijd al zeven verschillende snoepjes, te weten: coconut chips; buttons; cream rock; sandwiches; cubes; Battenberg; always one Bertie. In de mix zit voor elk wat wils, hoewel de 'lekkerste' natuurlijk altijd het eerst op zijn...

De voornaamste ingrediënten zijn drop, suiker, kokos en anijs. Verder worden veelal ook gelatine en fruitextracten gebruikt. In Engeland staat de mix bekend onder de naam liquorice allsorts, terwijl het in Finland bijvoorbeeld weer Englannin lakritsi/laku wordt genoemd (letterlijk: Engelse drop). Bassett's heeft behalve 'licorice allsorts' ook 'fruit allsorts' (snoepjes met gemengde fruitsmaken), 'red licorice allsorts' en 'Dessert allsorts' in productie (gehad), die allemaal qua vorm en textuur gelijken op de originele Engelse drop.

In maart 2011 testte het tv-programma Kassa vijf weken lang de diverse merken Engelse drop (hier), met als verrassende winnaar de dropjes van het Jumbo huismerk (€0,33 per 100g, cijfer 7,2) en als allerslechtste die van de Kruidvat (€0,65 per 100g, cijfer 4,3).

Via internet zijn verscheidene (vaak grappige) artikelen gebaseerd op het concept van Engelse drop te bestellen. Zoals dit inpakpapier met dropprint (£1,50 per rol).