dinsdag 31 mei 2011

Zachtwagens: Pittige Tankwagen

Uit de gele zak 'zachtwagens' van Autodrop komen, naast toffee- trucks, óók tankwagens tevoorschijn: stoere karren van pittige salmiakgum. Poepiebruin, met een realistische en gedetailleerde reliëftekening en lekker zacht. Het snoepgoed is scheurbaar en een beetje elastisch. De binnenkant is stevig en luchtig en de hele wagen is homogeen van kleur. Tandenplakfactor: 6. Het is even wachten op de smaak, maar na enig doorkauwen komt de lekker zoete salmiak vrij. Nog enige tijd blijft na doorslikken een vlaag salmiak hangen. Leuk speelgoed dus, zo'n tankwagen (vroemmm), maar ook als dropje doet 'ie het redelijk goed.
Eindoordeel: 7,5.

maandag 30 mei 2011

Pinguïns

Een nieuwe zak van Haribo, met een breed glimlachende, gestrikte koningspinguïn en een schaal citroenen op de voorkant. Knipoog. Deze Antarctische pinguïn met het Mediterraanse citrusfruit lijkt een onnatuurlijke combinatie. Drop en citroen? Apart. Dan kun je de verpakking nog zó geel en zwart maken; dat wil nog niet zeggen dat drop en citroen bij elkaar horen.
De droppinguïn zelf is overigens meer een pinguïnkuiken en van de fruitgombuik werd in principe meer geel verwacht. Er klopt niets van tot nu toe. Wel lopen drop en gom naadloos in elkaar over. En de lichtzoete geur die de drop verspreidt is ook oké. Het betreft zoete drop met een onmiskenbare typische Haribosmaak: stevig zoet. Tandenplakfactor: 7. En dan opeens een friszuur accent, wat toch wel soort van bij de drop past. Deze citroensmaak is echter snel weer verdwenen en wat overblijft is een lichte nasmaak van zoethout (die lang blijft hangen). Toch niet zo raar als aanvankelijk gedacht. Niet vies dus, maar ook niet spectaculair wauw.
Eindoordeel: 7,5.

zondag 29 mei 2011

Honingraatjes

"Zo zoet als honingraatjes - dropjes met de smaak van toen!" Venco komt met een nieuwe lijn op de markt, die (vooralsnog?!?) bestaat uit drie verschillende soorten drop, geïnspireerd op de smaak van vroeger. Zeg maar, toen het mijngruis je na drie wasbeurten in de tobbe nog zwart op de lippen stond? Nee hoor, Venco bedoelt 'met de smaak van vroeger' natuurlijk niet de vroegere slèchte tijden, maar de dropglórie van weleer. "Uit de tijd van de postduif, de gloeilamp en de floppy." Oh! Blijkbaar is "de smaak van toen" een nogal breed begrip..
De honingraatjes zijn redelijk hoge dropnoppen, van transparant lichtbruine kleur, met een reliëfindruk van zeven raten bovenop. De drop scheurt bij enige kracht en toont dan zijn stroperige drop- kern. Jammer genoeg geen sterke honinggeur. Wél een hele goede consistentie: een beetje stevig maar toch zacht zonder te zacht te zijn. Tandenplakfactor: 8. De hele mond vult zich met een zoete honingsmaak die daadwerkelijk naar honing smaakt. En naar meer. Niet te zoet; voor sommigen misschien wel wat te honing. Maar als honingdropje bijzonder lekker. Met de smaak van nu! Dropglorie.
Eindoordeel: 8,0.

maandag 23 mei 2011

Bijenwas (geel en wit)

De honingbij (Apis mellifera, met bijna dertig ondersoorten) is een wereldwijd verspreid insect. Deze bijensoort wordt door de mens ingezet voor de productie van honing, koninginnengelei, bijenwas, propolis, bijengif en voor de bestuiving van gewassen zoals, met name, fruit. De bijenvolken worden daartoe beheerd door imkers. Bijen (de werksters tenminste) hebben wasklieren waarmee zij was als stofwisselingsproduct kunnen afscheiden. Hiermee worden de raten van het nest gebouwd, waarin honing en stuifmeel worden opgeslagen en zelfs bijenlarven worden opgekweekt. Bijenwas kan probleemloos uit bijenkorf of bijenkas worden gehaald; de bijen bouwen wel weer nieuwe. (Kijk hier voor overige bijenproducten.)

Bijenwas is een vrij vettige, stevige substantie met een vrij hoog molecuulgewicht. De was bestaat vooral uit esters van vetzuren plus vetalcoholen met lange ketens; dit in tegenstelling tot de meeste andere vetten die hoofdzakelijk uit esters van glycerine bestaan plus enkele vetzuren (triglyceriden).
In de oudheid al werd bijenwas gebruikt: aanvankelijk om figuren en maskers te maken of lijken te balsemen, en later vooral ook als schrijftabletten. Eeuwenlang was was belangrijk voor de productie van vele vele kaarsen, het gieten van vormen en in onder andere de schilderkunst als bindmiddel. Op zee was was onontbeerlijk om katrollen en dergelijke glijdbaar te houden, hout en naden lucht- dicht en waterafstotend af te sluiten en het polijsten van metaal. Daarna bleek bijenwas ook een goede emulgator (met verrassend antibiotische eigenschappen) in de pharmaceutische industrie. In zalven, pleisters en cosmetica kent bijenwas vele toepassingen: crèmes, lippenstift, zetpillen, smeerbare spierversoepelaars, etc, etc. Bovendien wordt was gebruikt in verzorgingsproducten voor hout en leder (boenwas), wordt het aangewend voor het zoge- naamde 'wassen' van kammen en staven in molens én kan het als glansmiddel worden toegevoegd aan bijvoorbeeld drop.

Na het verwijderen van de honing worden de wasraten met heet water gesmolten, waarna ontdaan van verontreinigingen. De was wordt altijd gefilterd. Deze ruwe geelbruine was (cera flava) kan eventueel nog gebleekt worden met een oxidatiemiddel, zodat een geraffineerde witte was (cera alba) overblijft. Vanwege zijn grote hardheid, met een smeltpunt van 60°C, dient de was gemengd te worden met vette plantenoliën. Bijenwas wordt niet ranzig en de was laat zich uitstekend mengen met etherische oliën en andere basisoliën.

Hoe wordt drop dan gemaakt? In de dropfabriek worden de verschillende ingrediënten tot dropstroop ingekookt om vervolgens in mallen gegoten te worden. De drop wordt gedurende langere tijd (tot twee dagen) gebakken in een oven van 65°C. De afgekoelde en ontvormde dropjes worden facultatief in een roterende trommel vermengd met glansmiddelen als carnaubawas of bijenwas. Deze zorgt er tevens voor dat de dropjes niet aan elkaar plakken.

'De candy drop' wordt 'l'originale'

Sinds Italiano, bekend van de gesuikerde drop in rol, op de markt kwam met een uitbreiding van het assortiment in de vorm van vier nieuwe maffiadropjes, hebben ze schijnbaar besloten dan ook het originele dropsnoepje in een nieuw jasje te steken. En dus is de rol voorzien van een nieuwe verpakking (de nieuwe bovenste rol twee keer vergeleken met de oude onderste):

De snoepjes zelf zijn nog steeds verpakt in het erg bekende witte papiertje en "smaken precies zoals 50 jaar geleden; een pastille met zachte dropsmaak en een vleugje karamel en anijs, omhuld met een suikerlaagje".
Met dank aan Patrese.

zondag 22 mei 2011

Ruurd Rogge's solozeiltocht

"Ruurd Rogge zeilt de wereld rond. In zijn eentje. In weer en wind. Hij raakt overdonderd door de schoonheid, maar ook verveeld door het dobberen. En soms krijgt hij het te kwaad. Gelukkig heeft hij een flinke hoeveelheid Fisherman's Friend bij zich om zich door die moeilijke momenten heen te slaan."

Het vertrek:


De evenaar:


Walvis:


Snotverkouden:


Ik ben alleen:


Jarig:

Zachtwagens: Zachte Toffeetruck

Haha. 'Zachtwagens'! Leuke overkoepelende naam voor een drietal Autodropjes die samen in één knalgele zak in de winkel liggen. Het betreft zachte (duo)dropgums zonder kunstmatige kleurstoffen, in de vorm van vrachtwagens, "omdat stoere grote jongens ook hun zachte kant hebben". En één daarvan is de zachte toffeetruck; een combinatie van roodbruine zoete drop en beige toffeegum.
Mooi dropje waar prima mee te spelen is (vroemmmmmm). Zacht dropje ook, met een onverwachte elasticiteit (tandenplakfactor: 7). De toffeegum van de achterkant van de toffeetruck overheerst de dropsmaak behoorlijk en laat een (te) zoete karamelsmaak in de mond achter.
Eindoordeel: 7,5.

maandag 16 mei 2011

Klusdrop

Bij de kassadisplay's van de Gamma liggen sinds kort zakken snoep van eigen merk. 'Klus d'r op los' winegums en 'Klus d'r op los' drop. Klusdrop dus. Niet echt goedkoop voor een onbekend huismerk, maar de zak is gevuld met bijna een halve kilo matzwarte dropjes in de vorm van divers gereedschap. Wat een beetje voorspelbaar is natuurlijk, maar tóch geinig!
De dropjes zijn stevig en, zoals ook voor het klussen zelf geldt: het is even doorbijten (tandenplakfactor: 7). Eenmaal de tanden erin gezet blijkt de drop lekker zacht en vooral heerlijk van smaak. Een heel klein bittertje, maar vooral heerlijk zoet met een fijn subtiele zweem van zoethout. De nasmaak heeft wat meer van melasse weg, maar dat kan met een volgend klusdropje simpel opgelost worden. Goede reden om weer een project in huis te beginnen.
Eindoordeel: 8,0.

Ze hebben ons nog mooier gemaakt.

Rally Rijders

Een prachtige nieuwe zwarte zak uit de Autodropfabriek met rode opdruk in flitsende metallicglans. Gevuld met RallyRijders die een zachte dropvulling zouden hebben (wat sterk doet denken aan de verrukkelijke Vlaamse cuberdons). Er zijn twee uitvoeringen: de 'klassieke coureur' (met racebril op) en de 'pittige sjakkeraar'. De eerste is zachtzoet en de tweede heeft een vloeibare salmiakkern. "De mixverhouding tussen de dropjes kan variëren", zegt dan de verpakking. Bedankt voor de informatie, maar geldt dat niet altijd voor een zak gemengde drop (hoewel de dropjes qua smaak niet zo ver uit elkaar blijken te liggen)?! Of moet tegenwoordig álles voor- gekauwd worden...
Wat een schattige dropnopjes komen uit de zak tevoorschijn, maar net een slagje groter dan de klassieke kokindjes. Leuk gedetailleerd helmpatroonreliëf. De RallyRijders maken werkelijk een erg goede eerste indruk. Geen uitgesproken geur. Maar wél een uitgesproken vulling, want de vloeibare drop komt er na de eerste bijtactie al uitstromen (tandenplakfactor: 6). Erg dikke zoete dropstroop die helaas al weg is voor je er erg in hebt. Omdat de neiging bestaat de zoete dropkern weg te zuigen, mist het dropje wat overblijft in de mond misschien net wat smeuïgheid. Afgezien daarvan: 'bene bene bene'.
Eindoordeel: 9,0.

maandag 9 mei 2011

Plukdrop

Hûh?! Wát is dàt nou weer? Plukdrop? Nóóit van gehoord!
En dat klopt, want het is nieuw. Van de Snoeptelers. Oók nieuw. Of niet? "Wan Hon en Ger zijn de Snoeptelers. Samen maken zij al dik meer dan 50 jaar snoep. Toen Wan Hon een nieuwe snoepmachine uitvond waarmee je veel zuiniger en gezonder snoep kon maken, maakte Ger de recepten voor Plukfruit en Plukdrop: 100% zuiver, lekker en verantwoord gemaakt. Verrassend (h)eerlijk!" staat op de achterkant van de verpakking. Van hun hand is ook 'plukfruit' (in diverse smaken) en zowel deze plukfruit als de plukdrop liggen (in de supermarkt) op de fruit-en groenteafdeling in een milieu- vriendelijke (want door zonlicht afbreekbare) blisterverpakking van 4x4 snoeppartjes. En intrigerend is het zéker...
Het karton van de achterkant is in vier repen van de plastieken binnenverpakking te scheuren, waardoor direct vier snoeppartjes bloot komen te liggen (even ééntje eten zit er dus niet in). Meteen ruikt het naar salmiakzout. Lekker. De snoepjes zijn zacht en erg plakkerig maar toch nog redelijk goed uit hun schulp te drukken. Hoewel op het eerste oog anders lijkt, bestaan de droppartjes toch niet louter uit gelatine. Ze zijn trekbaar, kneedbaar en oprolbaar. Tandenplakfactor: 4. In de mond is het overigens toch wel écht een dropje. Met een heerlijke lichtzoute salmiaksmaak die bijna zo intens smaakt als puur salmiakpoeder en ook goed op de tong blijft hangen. En de vier partjes zijn alweer op. Goeoeoeoed!
Eindoordeel: 8,5.

Geënthousiasmeerde medeproevers merken op dat de textuur van deze plukdrop wat te korrelig naar hun smaak is, vooral tijdens sabbelen.

Hollandse kastelen

De Urker munten zijn uit het eigen merk dropassortiment van de Aldi verdwenen en daarvoor in de plaats verschenen deze 'Hol- landse kastelen'. Niet eens losjes op Oldtimers geïnspireerde 'drop van weleer' in een soortgelijk kartonnen doosje maar dan met sepia foto van een kasteel op de voorkant.
De dropjes zien er precies zo uit als de verpakking al had aangege- ven en kleuren lichtbruin op als je ze tegen het licht houdt. De buitenkant is iets hard, maar daar ben je met een beetje snijtand zo doorheen om daarna vol in het zachte zoetzoute salmiakdropje weg te bijten. Tandenplakfactor: 6. Lekker pittige drop die net zout genoeg is om een evenwichtige tegenhang aan het dropzoet te bieden. De smaak blijft lekker hangen en het snoepgoed fungeert goed als sabbel-én als hapslikwegdropje.
Eindoordeel: 8,0.

zondag 8 mei 2011

Toffeest

Klene heeft weer iets geniaals gemaakt, maar helaas kom ik er zelf véél te laat achter. En dat geldt waarschijnlijk ook voor de rest van Nederland, want de zak 'Toffeest' ligt voor €1 in het schap van de Xenos en de Xenos koopt restpartijen in. Alleen om de naam al is een complimentje op zijn plaats, maar het idee van drop-mint en vooral zoethouttoffee is nog eens twee keer zo goed! Wanneer de droptoffee al jaren zo'n klassieker is in dropland, waarom heeft dan niemand eerder gedacht aan variaties op dit thema? Bríljant! En schijnbaar zijn tijd ver vooruit, want weg is het alweer. Dus deze laatste zak moet gekoesterd worden!!
Drie soorten droptoffee in dezelfde verpakking. Elke soort heeft zijn eigen ontwerp qua wikkel én is bedrukt met zijn eigen teksten (zie boven). Uitgangspunt is de glanzende roetzwarte droptoffee (tandenplakfactor: 7) die wel zo ongeveer smaakt als de droptoffee van Van Melle, hoewel mogelijk een ietsie zouter. Lekker dus (9)!
De dropminttoffee is een stúk harder en een echte kiezenbreker (tandenplakfactor: 8). De droptoffeesmaak is wel aanwezig, maar komt niet zo sterk boven de frisse pepermunt uit, wat eigenlijk ook wel weer lekker is. De specifieke toffeeconsistentie past heel goed bij de smaakcombinatie; met elke kauwbeweging wisselen de sma- ken elkaar weer af en wat achterblijft na doorslikken is zoete drop op de tong en frisse mint achter op het gehemelte (8,5).
En dan de zoethouttoffee. Poepiebruin. Zacht (tandenplakfactor: 7). Binnen twee seconden na doorbijten krijgt al het speeksel in de mond een in-en in intense zoethoutsmaak die onweerstaanbaar lekker is. Met toch ook weer die pittige droptoffee smaak als ondertoon. Heerlijk, héérlijk, HEERLIJK (9,5).
Eindoordeel: 9,5.

De Echte zaligzoete Pompeblaadjes Drop

En weer een nieuw Oldtimerdropje, in een fel rozerood doosje dit keer. Zodat nu niet alleen de lekkere eksterpepermuntdrop maar ook de intrigerende stoofpeertjesdrop uit het assortiment van vijf smaken verdwenen zijn. Voor een zoet dropje is dat wel érg zuur en als deze pompeblaadjesdrop enigszins verantwoordelijk kan worden gehouden voor dat voortijdig en ongewenst afscheid, dan heeft ze heel wat goed te maken. Waarmee met de toevallige lieve hartvorm alvast een quasi onschuldig begin wordt gemaakt... Hoewel de vorm van dit pompeblaadje vergeleken met de andere Oldtimersoorten een beetje afgeraffeld overkomt, of in ieder geval karig. Misschien dat daarom het 'záligzoete' als voorvoegsel nodig was (* en wat is eigenlijk het verschil tussen 'zaligzoet', 'zachtzoet' en 'volzoet')?!
Bij eerste bijt (tandenplakfactor: 7) is de smaak niet zo bijzonder veelzeggend, waarna het kenmerkend bitterzoete (*) van melasse inkickt om na bijna tien seconden pas verdrongen te worden door een véél lekkerder dropzoet (*) dat sterk aan de typische smaak van Matthijsdrop doet denken en dan ook heerlijk is. Helaas blijft dat eerdere bittertje in het zoet hangen en dit overheerst ook de nasmaak (mijns inziens zéker niet 'zaligzoet'; of als dit 'zaligzoet' moet zijn, dan heb ik niets van 'zalig' begrepen). Verder is aan dit dropje, in tegenstelling tot de andere soorten, géén Arabische gom toegevoegd; wat direct merkbaar is. Het pompeblaadje mist die authentieke gomkauwbaarheid en lijkt in het gamma al met al een nogal ondergeschoven kindje. Teleurstellend.
Eindoordeel: 7,0.

(update 12.01.2013) De Pompeblaadjes liggen bij de Xenos in de uitverkoop (€1,25); een schrijnend teken voor hun waarschijnlijke verdwijning van de dropmarkt binnenkort.

Een olifant in Leeuwarden

Wybert, zangers!

Reclame voor Wybert, "vóór het optreden ter zuivering van de stem", in de Bussemsche Courant van 21 januari 1930.

Kies je voor hard of zacht?