Snöre lakrids

Voor 50 cent verkoopt de Kruidvat buitenlandse dropveters die daadwerkelijk een meter lang zijn. Deze Snöre, met de tarzaniaanse olifant op de verpakking, komen uit de fabriek van Scandinavische dropmaker Malaco (hé; is dat niet het logo van RedBand?!) De mat- zwarte dropsnoeren smaken naar een enigszins zoete licorice en hebben dan ook een relatief hoog (bitter!) melassegehalte. Voor de liefhebber van hartige drop. En alle andere dropfans kunnen leuk spelen met de dropsnoeren: je kan ze knopen, opeten à la "Lady en de Vagebond", gebruiken als schoenveter, er armbanden van ma- ken....
Eindoordeel: 7,0.

Stoepkrijt

RedBand is slim aan de haal gegaan met het idee van een andere dropmaker en fabriceerde stoepkrijt als antwoord op Venco's schoolkrijtjes. De witte krijtjes zijn liquorice dropstaafjes met een zachte anijsvulling en een coating van dunne suikercraquelé met pepermuntaccent. In het zakje stoepkrijt zitten óók witte krijtjes, die qua smaak niet verschillen van die van Venco. Daarnaast zijn er pastelkleurige stoepkrijtjes in geel, roze en groen. Deze hebben dezelfde samenstelling als de witte, inclusief anijskern, maar met een gekleurde suikercoating die respectievelijk naar zoete citrus, friszure framboos en appelsnoepjes smaakt. De op de verpakking afgebeelde blauwe worden in de zak niet ontdekt.
Hoewel het idee van gekleurde krijtjes leuk is en de kleuren ook daadwerkelijk met die van een emmer stoepkrijt overeenkomen, zijn de chemisch-zoete smaakjes verder geen meerwaarde op de al bestaande witte schoolkrijt. De krijtjes lenen zich wél weer goed voor een willekeurig snoepspelletje.
Eindoordeel: 8,0.

Voor de echte échte dropliefhebber

En alweer 'vernieuwd' met een andere verpakking... Venco Drop- twist. Helaas lijkt smaaktopper Droptwist Kaneel een stille dood gestorven!

Topdrop

De ó zo bekende rol Topdrop van Venco (vroeger van RedBand) is een écht klassiekertje en de rol ligt bij bijna elke kassa (pompstati- on, supermarkt) te koop. Wat dat betreft heeft de fabrikant moge- lijk gelijk en betreft het inderdaad "misschien wel de bekendste rol van Nederland". Na het verwijderen van de papieren wikkel, open- baart zich een gevoerd zilverfolie met veertien dropmedaillons. De matzwarte topdropjes hebben rondom een opstaande rand en zijn centraal voorzien van een 'T' indruk. De geur is, in tegenstel- ling tot de smaak, weinig kenmerkend. Maar in de mond betreft het een zeer herkenbaar dropje. Een tikkeltje stug (tandenplakfactor: 8) met een bijna zoete zoutedropsmaak. De topdropjes laten zich perfect tot een dun dropschijfje wegsabbelen en hun smaak blijft nog redelijk lang na-echoën.
Eindoordeel: 7,5.

De Echte mildzoute Hindelooper Ruitjesdrop

Eveneens een vertrouwde aanblik in het gamma 'Oldtimerdrop' is dit kartonnen doosje in fraai donkerblauw met daarin mildzoute (Hindelooper) ruitjesdrop. Deze verpakking en nog enkele varian- ten werden gelimiteerd door de fabrikant ook als blikje uitgege- ven. Een collector's item, zoals ook bijkans voor de dropjes geldt...
Deze ruitjesdropjes zijn stevig, elastisch en glimmen je bijna vettig tegemoet. Het is flink doorkauwen voordat enig vat op de drop te krijgen is, maar de heerlijke, inderdaad mildzoute smaak maakt deze moeite meer dan waard. Tandenplakfactor: 6. Een verrukke- lijke hint van salmiak met een ruime scheut Arabische gom smel- ten weg in de mond en laten daar een subtiel zoute tintel achter. Een èrg lekker dropje en bovendien een klassiekertje!
Eindoordeel: 8,5.

Dropkruisjes

Klene staat op de huishoudbeurs met drie zakjes suikervrije drop voor €2,50 en in het assortiment liggen daar ook zakjes 'menthol dropkruisjes'. Alleen dat meneertje met die zwarte hoed en die roodwit gestreepte das op de voorkant; waar kennen we die toch van?! Deze vraag wordt snel beantwoord wanneer een dropkruisje in de mond verdwijnt (tandenplakfactor: 8). Afgezien van de iets donkerbruinere transparante kleur en de reliëfopdruk van een kruisje (in plaats van een 'A') hebben we hier van doen met een Ademin! Smaak en consistentie zijn eender, maar dan suikervrij. En ook het meneertje op de verpakking blijkt een overloper...
Eindoordeel: 8,0.

Taler Lakritz

Drop uit Grou (NL) in de Duitse Aldi. Talerlakritz vertaalt letterlijk naar muntdrop, maar op de één of andere manier roept het uitge- sproken 'Lakritz' toch een heel ander gevoel op dan 'drop'. Drop rijmt op 'prop' en dat is meestal ook precies wat er met het zwarte suikerwerk gebeurt; die worden netjes achter elkaar naar binnen gepropt. Lakritz, dat lijkt sjieker; als snoepjes op een kristallen schaaltje waar je er af en toe één van mag nemen. Bijna overbodig staat er dan ook nog op de verpakking "Erwachsenenlakritz; kein Kinderlakritz" (zoals op bijna alle Duitse zakken drop, trouwens); nee, dûh, met je tengels ervan af blijven natuurlijk, kindertjes. Ookal kost de zak net geen euro.
De neus flink in de open verpakking gestoken, komt door die atypi- sche zoetedropgeur, de associatie met budgetdrop omhoog. Deze dropjes zijn ook geen doorsnee muntdropjes: ze zijn véél zachter, véél dikker, er zijn 'maar' drie varianten (€0,20 €0,50 en €1,00) én ze smaken ook heel anders. Deze Taler smelten weg in de mond en laten een zoete maar in de verte toch hartige dropsmaak ach- ter, die een beetje aan kokindjes doet denken maar minder bitter is. Alleen ben je na een stuk of wat dropjes wel misselijk, dus mis- schien toch maar terug naar af en toe ééntje?!
Eindoordeel: 7,5.

Dubbeldekkers

De combinatie van dropfoto's met tekeningen van typische stads- gezichten, alles in hetzelfde kleurscala, is sowieso al een geslaagde manier om met een verpakking de aandacht te trekken. Dit zakje drop valt op! En dan is daar de naam: 'dubbeldekkers'. Op zich niet met het soort woordgrapje dat Autodrop soms weet neer te zetten (béste voorbeeld: zachtwagens), maar wèl weer een naam die stáát en die meteen ook vertelt wat er in het zakje gaat zitten, namelijk duodrop met Engelse winegum (in aardbei-, cassis-en kerssmaak). Die drie smaken zouden dan moeten corresponderen met de drie verschillend gekleurde autootjes op de voorkant; maar de dropjes zélf zijn niet zo eenduidig in kleur van elkaar te onderscheiden en ook een nadere smaaktest (afwisselend afbijten van verschillende gum, tandenplakfactor: 7) geeft weinig uitsluitsel over een moge- lijke smaakdifferentiatie, behalve dan een gek verschil in zuurte.
De duodropjes, allemaal met een achterkant van drop, zijn nogal stevig en elastisch en dat zullen de tanden geweten hebben. Gezien het feit dat het fenomeen 'duodrop' tegenwoordig de dropmarkt heeft overspoeld, is deze dubbeldekker geen grote shock meer; maar dan nog is de combinatie van zoete drop (met een héérlijk zoethoutaccent) met zure winegum (zit hier niet een beetje teveel appelzuur/azijnzuur/citroenzuur in?!) op zich raar. Gelukkig is het in de nasmaak al drop wat de klok slaat; al zal dat dan niet de Big Ben zijn.
Eindoordeel: 7,5.

Dropdonders: Kapotte Knalpot

Autodrop heeft zijn produkten in een nieuw jasje gestoken, maar vlak daarvoor bleek er dus opeens een nieuw autodropje in een mixdoosje Dropdonders aanwezig te zijn: de kapotte knalpot (ook in tekening zichtbaar op de voorkant van het doosje, nl. linkson- der). Het snoepje wordt op de website niet nader gespecificeerd, maar achterop de verpakking staat het omschreven als "oorver- dovend lekker met salmiaksmaak".
De knalpot is een uit de kluiten gewassen bolle dropstaaf met een harde witte suikercoating die tussen de kiezen uit elkaar kruimelt en een zachte pepermuntsmaak heeft. De kern bestaat uit zacht beigebruin salmiakkruim met een lekkere zoute smaak. Het geheel combineert wonderwel, maar is iets aan de zoete kant.
Eindoordeel: 7,5.

Wybert, bij nat-koud weer

Reclame voor Wybert, "tegen verkoudheid en infectie", in de Bus- sumsche Courant van januari 1930.

Wybert original

In vroeger tijden, toen de eeuwige strijd tegen de winderige herfst- en bittere winterkou vaak met een nare hoest of griep moest wor- den bekocht, kwamen diverse neusverfrissers en keelverzachters op de markt die de gevelde consument moesten vrijwaren van de nare gevolgen van een flinke verkoudheid. Wybert heeft van al die medicinaalbedoelde snoepjes wel een héél leuke verpakking. De zogenaamde 'Wybertjes' zitten in een (wit plastic) doosje met een (blauw metalen) schuifdeksel. Door dit deksel naar rechts te schui- ven, ontstaat links op bijna ingenieuze wijze een opening, groot genoeg om twee of drie Wybertjes doorheen te laten ontsnappen. Daarbij hóórt dan de volgende beweging: het als boven geopende Wybertdoosje enkele malen achter elkaar schuin op de ene (linker) handpalm aftikken tot het gewenste aantal Wybertjes op de hand ligt. Het geluid dat dit maakt roept onmiskenbaar jeugdsentiment op. Héérlijk.
De snoepjes zelf zijn op zich ook wel lekker: kleine gesneden ruitjes die niet allemaal gelijk van grootte of vorm zijn, met een lichtbitte- re smaak die flink naar menthol riekt. Een paar keer stevig kauwen (tandenplakfactor: 7) en de Wybertjes zijn weg, daarbij hun vera- demende eigenschappen in neus en enigszins in keel achterlatend.
Eindoordeel: 7,0.

Wybert honing. Wybert salmiak.

Welkom thuis!

Nieuw van Mentos: Get Fresh

Get Fresh (drop)

Een nieuw produkt van Mentos (ook in de smaken red fruit en cool mint; en wáárom kan dat niet gewoon in het Nederlands?), in een lekker drukke verpakking met schijnbaar toepasselijke luchtbellen in water... De snoepjes zijn suikervrij, met xylitol (én ook isomalt, sorbitol, acesulfaam K en sucralose), en worden aangeprezen door de fabrikant als "keelsnoepje". Dat laatste is opvallend, want dit im- pliceert een zekere medicinale werking, waar echter verder met geen woord over gerept wordt. Is het dan zo dat een naar de keel trekkende mintfrisheid (afkomstig van aroma's, overigens), een insinuerende term als 'keelsnoepje' rechtvaardigt? Kortom; de be- studering van de verpakking stemt weinig positief, ondanks het ik- kies-bewust-logo.
De snoepjes zijn individueel verpakt in dunne zilverfolie en zien er, eenmaal van hun verpakkingsmateriaal ontdaan, grappig uit, met hun drielagige ovale vorm. Keihard zijn deze Mentos Get Fresh; niet persé iets om je tanden op te breken. Een 'sabbelaartje' dus. De meeste smaak komt van de witte middenlaag, waardoor een enigs- zins bitter menthol-aroma zich weldadig fris door mond en neus verspreidt. Het snoepje laat zich door de kiezen ras versplinteren (tandenplakfactor: 6) en op de achtergrond wordt tussen de dunne schilfertjes snoep een licht zoethoutsmaakje geproefd. Wat dirèct door menthol overstemt wordt, ook in de nasmaak!
Eindoordeel: 6,5.

Fisherman's Friend 'sterke salmiak'

Het welbekende Fisherman's Friend (vissersvriend) werd in 1865 in Engeland ontwikkeld (daadwerkelijk om lokale vissers op hun lange bootreizen medicinaal te ondersteunen in hun strijd tegen de gure weersomstandigheden, waardoor zware verkoudheden en hoestbuien aan de orde van de dag waren); maar het eerste over- zeese vervoer vond pas in 1974 plaats, richting België. Inmiddels wordt het keelsnoepje, dat in vele uiteenlopende smaken te koop is, wereldwijd in dik 100 landen verkocht en dit betekent (volgens de website) dat er jaarlijks 4 miljard lozenges gegeten worden.
De verpakking is alvast opmerkelijk, met die opvallende vissers- boot op de voorkant en een achtergrond van dikke strepen. De buitenkant lijkt van stevig papier, maar van binnen is het zakje metaalglanzend; scheuren doet het alvast niet. Eenmaal open is het wat minder handig om de 'vriendjes' uit het verfrommelde en half-opgevouwen zakje te fröbelen, maar de harde ovale pastilles (met 'FF' indruk) blijven er wonderwel houdbaar in. Deze 'sterke salmiak' Fisherman's Friend is suikervrij en "mond, neus en keel zouden er wel bij varen". Héél héél sterk spul is deze variant niet en die tranen in de ogen (zoals in de bekende reclames) blijven uit. Daar staat wel tegenover dat er een héérlijke zoete salmiaksmaak vrijkomt zodra de lozenge in de mond wordt weggezogen (daarbij enigszins verkruimelend). Die lekkere smaak blijft prettig hangen (en geeft bij enig hineinredenieren ook wel wat frisheid in keel en misschien neus). Fijn dus als suikervrij tussendoor snoepje; bij een stevige verkoudheid toch maar zakdoekjes bij de hand houden.
Eindoordeel: 8,0.

Grachtenpandjes

Daar waar dropfabrikant Oldtimers een ideetje laat liggen, pikt de Aldi dit vliegensvlug op. En zo liggen er mooie grachtenpandjes van zoute drop bij de discountsupermarkt in de rekken; net als de Urker munten en de Zaanse molens van hetzelfde huismerk, in een nageaapt kartonnen doosje dat aan de binnenzijde volledig met zilverfolie is bekleed. Het geheel oogt op zich goed. Er zit zelfs een (quasi) kwaliteitszegel in de linkerbovenhoek met (quasi) Oudhol- landsche teksten en de melding 'sinds 1948' nog nèt leesbaar.
Ook de dropjes zelf zijn mooi. De vorm is overduidelijk de voorzij- de van een trapgevelhuis, met diverse ramen in ribbelreliëf. De grachtenpandjes zijn stevig, maar buigbaar en ruiken eigenlijk nergens naar. Tussen de tanden blijkt de hoge elasticiteitsgraad van het snoepgoed (tandenplakfactor: 8, bij stévig inbijten) en helaas, als het dropje eenmaal doormidden is, is het ook rap met het doorgeslikte speeksel naar de keel verdwenen. Wat (even) overblijft in de mond is een subtiel zoute, stevige dropsmaak; die (te) snel vervliegt. Snel dus maar weer een nieuw dropje op de tong leggen.
Eindoordeel: 8,0.

Glucosestroop

Glucose, in de volksmond ook wel druivensuiker genoemd, is een monosacharide oftewel een simpel koolhydraat. De natuurlijke vorm (D-glucose) staat, voornamelijk in de levensmiddelenindustrie, bekend als dex- trose en is één van de belangrijkste brand- stoffen van het lichaam. Glucose kan direct uit de dunne darm in het bloed worden op- genomen, wat met grotere koolhydraten als maltodextrines (enkele aan elkaar gekoppelde glucosemolekulen) en polysachariden (zetmeel) dus niet lukt. Die moeten eerst door enzymen worden afgebroken tot monosachariden.

Glucose wordt door planten tijdens de fotosynthese gemaakt en opgeslagen als zetmeel (even terug naar de biologielessen van de middelbare school..) en mensen kunnen glucose verkrijgen door hydrolyse van zetmeel. Daarvoor kan elke soort zetmeel worden gebruikt; (meestal) tarwezetmeel, maar ook maïszetmeel, aard- appelzetmeel, etc. Een suspensie van zetmeel wordt met verdund (kool)zuur onder druk verhit, waarna via dextrine glucose ont- staat. Het zuur wordt vervolgens met loog geneutraliseerd, terwijl de verkregen vloeistof tot glucosestroop wordt ingedampt.

Glucosestroop is dus een oplossing van (40 tot 80%) glucose en maltodextrines (meestal maltose) in water. Glucosestroop is goedkoper én minder zoet dan suiker, maar is véél makkelijker in gebruik bij de productie van levensmiddelen. Suiker (tafelsuiker) is namelijk sacharose, de verbinding van α-glucose met fructose en wordt bijvoorbeeld gewonnen uit suikerbieten. Zélf thuis glucosestroop maken, kan door één deel druivensuiker met een gelijk deel water in een pan met dikke bodem op middelhoog vuur tot stroopdikte in te laten koken.

Glucosestroop wordt als ingrediënt véélvuldig (in de fabriek) toegevoegd: in suikergoed en snoep, chocolade- bereidingen, instant soepen sauzen en maaltijden, (graan)repen, crackers, mayonaise, koffie, frisdrank...
De consistentie voorkomt de kristallisatie van suikers en de stroop houdt het product relatief vochtig (zodat het niet uitdroogt). De energie uit glucosestroop is zeer goed verteerbaar en bevat geen eiwitten en vrijwel geen fosfaten. In toenemende mate verliest glucosestroop echter aan populariteit omdat bij consumenten meer en meer de indruk bestaat dat de stof slecht zou zijn voor de gezondheid (en de lijn), waarvoor echter (tot nu toe) nauwelijks wetenschappelijke evidentie aanwezig is.
Zoals altijd geldt: "alles met mate".

Topdrop; daar zeg je geen nee tegen

Inmiddels staat er 'Venco' op een rol Topdrop, maar in deze recla- me van decennia geleden staat als fabrikant 'RedBand' vermeld.

Nieuw: Italiano, gevaarlijk lekker

Tikkels - dropmint

Op (bijvoorbeeld) de open dag van zomaar een middelbare school kan soms in de schoolkantine, in zo'n snoepautomaat zoals je ook op het perron of in een zwembad treft, een klein zakje (van 55 gr) tikkels worden gescoord, die schijnbaar speciaal voor dergelijke automaten worden gemaakt (want in de reguliere supermarkten vind je de tikkels van Venco opvallend weinig terug). Hoewel de reclames (deze, deze en deze) van weleer menigeen nog vers in het geheugen liggen... Een dropje dus wat al héél wat jaartjes meegaat en dan is rijst natuurlijk de vraag of dat terecht is:
Net zoals zijn broertje de drop-tikkel, ketst deze dropmint-tikkel met zijn coating van suikerwerk gezellig tegen de andere tikkels in het zakje en enigszins hinderlijk ook tegen de tanden. Echter, dit harde suikerlaagje is er makkelijk af te bijten (wat een frisse peper- muntsmaak geeft), waarna een prettige lichtzoete salmiaksmaak in de zachte kern wordt ontdekt. In de lange nasmaak verdwijnt de dropperigheid in een bijna-menthol walm van mint, maar dat is helemaal niet onprettig.
Eindoordeel: 7,5.