Veluwse Sprokkelhoutjes

In de souvenirwinkel van Natuurpark De (Hoge) Veluwe zijn lokale dropjes te koop; grappig genaamd: "Veluwse sprokkelhoutjes". En het zijn ook daadwerkelijk lokale dropjes, naar eigen concept geproduceerd in Vierhouten (zegt de verpakking). Het bruinpapieren zakje heeft een binnenfolie waarin de dropstaafjes zitten. Dit blijken licorice staafjes van bitterzoete melassedrop met een antracietgrijze kruimvulling van zoet dropschuim. Ze smaken naar de bekende Engelse dropjes maar de vulling is zachter van textuur en zoeter van smaak. Leuk bedacht, goed gedaan; jammer van dat bittertje. Maar het leven in een wildpark is natuurlijk ook bitterzoet...

Eindoordeel: 7,5.

Engelse dropijsjes: Anijspin

Aldi brengt succesvol snoepijsjes in het vriesvak, waaronder deze kleurige 'Engelse dropijsjes'. Drie verschillende uitvoeringen van de dropklassieker in een stijlvolle doos, met van elke soort twee. De staven snoepijs op een stokje zijn precies wat je verwacht van een dropje dat een ijsje werd, inclusief het onmiskenbare uiterlijk van Engelse drop.

De 'anijspin' is in essentie een fris waterijsje, met een nauwelijks te ontwaren lichte citrussmaak. Daar hoef je ze niet voor te kopen, want het smaakt slechts marginaal beter dan een gewoon ijsblokje. Maar eromhéén zit een dun laagje crèmekleurige 'cacaofantasie' (niet te verwarren met witte chocolade dus) waar véél lichtblauwe suikerspikkels in zijn gedrukt. Deze hebben de lekkere anijssmaak van gestampte muisjes. En een fris waterijsje met anijssmaak blijkt dé ideale afkoeler op een warme hooglentedag. Alleen ligt de asso- ciatie met Engelse drop verder weg dan het idee dat je 'beschuit met muisjes' weglikt. De anijspin heeft weinig met drop te maken.

Eindoordeel: 7,5.

Engelse dropijsjes: Driekleurenpin

Aldi brengt succesvol snoepijsjes in het vriesvak, waaronder deze kleurige 'Engelse dropijsjes'. Drie verschillende uitvoeringen van de dropklassieker in een stijlvolle doos, met van elke soort twee. De staven snoepijs op een stokje zijn precies wat je verwacht van een dropje dat een ijsje werd, inclusief het onmiskenbare uiterlijk van Engelse drop.

De 'driekleurenpin' is een ronde staaf smeuïg smeltend roomijs op een stokje. De onderste lichtgele laag heeft de fijne smaak van best wel goede vanille. Het oranje smaakt fruitig naar sinaasappel... en naar vanille. Want de oranje laag blijkt slechts de omhulling van een vanille-roomijs kern. Voor de top-droplaag geldt hetzelfde. Dat is jammer want het zwakt die verrukkelijke salmiaksmaak af die we ook kennen van andere Aldi ijsjes (zoals de dropkern in de kokospin). Het is allemaal net iets te 'gewoon vanille-ijsje' met twee kortdurende smaakjes erdoor.

Eindoordeel: 8,0.

Maku Laku Happy Mix

Jemig, deze dropjes geven bijna licht in het donker! Schijnbaar is fluor weer helemaal terug (als het ooit al weg is geweest). Maku Laku maakt "originele Finse drop" die net als Britse licorice met onder andere melasse is gemaakt. Vergelijkbare drop ook, maar de variant uit Finland heeft een veel subtieler bitterzoete smaak waarbij het bitter niet zo naar overheersend is. En in combinatie met het kleurrijke snoep (op basis van plantaardig vet) is 'bitter' hier slechts een voetnoot op het palet van zoet. Feitelijk zijn dit Finse Engelse dropjes, maar dan anders.

Eindoordeel: 7,0.

Engelse dropijsjes: Kokospin

Aldi brengt succesvol snoepijsjes in het vriesvak, waaronder deze kleurige 'Engelse dropijsjes'. Drie verschillende uitvoeringen van de dropklassieker in een stijlvolle doos, met van elke soort twee. De staven snoepijs op een stokje zijn precies wat je verwacht van een dropje dat een ijsje werd, inclusief het onmiskenbare uiterlijk van Engelse drop.

De 'kokospin' (als in kokos-pin, niet koko-spin) is vervaardigd van zuurstokroze, zacht smeltend roomijs met een fijne kokossmaak. En ínclusief de griebeltjes die zo kenmerkend zijn voor geraspte kokos. Het roze (van bietenrood) geeft kleur, nauwelijks smaak; dus geen fruitige aardbei-onzin ofzo. Ookal staat er dan "aroma" helemaal achteraan in de ingrediëntenlijst. Het kokosaandeel is overigens 5%. Binnenin het ijsje bevindt zich een kern van zoete drop met de serieus lekkere smaak van salmiakzout. Dit is vele malen beter dan een werkelijk Engels dropje, waarin bitterzoete licorice de boventoon voert. Een creatief en vooral appetijtelijk ijsje.

Eindoordeel: 9,0.

Angry Birds lakritsi - ananas

De 'Angry Birds' blijken in Finland een complete eigen snoeplijn te hebben. Of eigenlijk heeft Finse fabrikant Fazer slim een AB snoep- assortiment gelanceerd (hoewel alleen de winegums daadwerkelijk de vórm van de vogels hebben; de overige zoetigheden zijn vooral qua verpakking vogelig). Opvallend trouwens, die merchandising. Tot je weet dat het spel uit 2009 een creatie is van het Finse Rovio Entertainment; aháá. De vogels hebben in pretpark Särkänniemi zelfs hun eigen attracties in Angry Birds Land. Nou eens kijken of ananasdrop ook attractief is...

Met gesloten verpakking is er niet zo veel voor te stellen bij 'drop met ananas' maar zodra de gele wikkel is afgestroopt blijkt dit een kruimige ananassnoepstaaf te zijn, die in de lengte volledig door matzwarte drop is omhuld. De kern heeft een zoetige snoepgeur en smaakt inderdaad erg naar ananas. Best lekker, op een mierzoete manier. Alleen de korrelige textuur is snel vervelend (tandenplak- factor: 8). De drop heeft een  nietszeggende melassesmaak, hoewel niet zo bitter als gebruikelijk is voor dit dropgenre. In combinatie overheerst het snoepzoet van de vulling en blijkt in de nasmaak opeens een dominant zuurtje te zitten. Misschien wel even leuk om thuis tegen een stapel blokken aan te gooien, maar verder 'mwâh'.

Eindoordeel: 6,0.

Snoepijsjes

Het belooft een likbare zomer te worden, mooi weer of niet, met de nieuwste snoepijsjes in het Aldi assortiment: Engelse dropijsjes, schoolkrijtijs en de 'gouwe ouwe' dropsticks. Die eerste zien er al- vast interessant uit. Hoe zouden ze smaken?

Allsorts licorice sticks (K&H)

Een busje met 'allerlei soorten' gevulde dropstaafjes dat gezien de Engelse tekst en Nederlandse vlagopdruk bedoeld lijkt te zijn voor verkoop op luchthaven en in het buitenland, staat schijnbaar ver- dwaald in een delicatessenwinkel in Enschede. Het betreft (citaat) "hollandse drop" uit de fabriek van Kraepelien&Holm en is volgens de site "nieuw in het assortiment". Maar Engelse drop, daar moet je een beetje van houden, vanwege die typische melassesmaak die licoricedrop heeft. Deze dropjes zien er alvast wat uitgedroogd uit. Of komt dat omdat ze niet met glansmiddel zijn afgewerkt? Anders dan 'normaal' hebben de gekleurde snoepdelen van deze allsorts niet dat korrelige kokos maar eerder een suikerig fondant. Deze staafjes zijn ook veel zoeter. Zó zoet zelfs dat de lichtbittere drop- smaak bijna (maar nog net niet) wegvalt in al dat suikerzoet. Tja. Exporteren maar die hap, alleen zal "licorice from Holland" er buiten de landsgrenzen geen betere naam door krijgen. En dan zeggen buitenlanders dat onze drop niet te eten is, maar als dìt hun smaak is...

Eindoordeel: 5,0.

Napolitaanse Dropstaafjes

Weg zijn de zakken drop met maffiagerelateerde thematiek, die in het tweede kwartaal van 2009 door Italiano geïntroduceerd wer- den. En hoewel veel mensen (in bijvoorbeeld recensies op onder andere deze site) lyrisch reageerden op met name zwijggeld; de maker zelf vond het blijkbaar tijd voor een nieuw assortiment. En dus zijn er nu witte zakken die volgens de fabrikant geïnspireerd zijn op 'la dolce vita'. Op de achterkant van deze verpakking een foto van twee mensen op een turquoise Vespa met daarbij quasi verleidelijke tekst (zie tabel). Op deze manier gaat de consument eerder binnen de grenzen van het genre 'hoogdravend' denken, in de vorm van pretentieuze prietpraat. En wat is er op de keper beschouwd zo Italiaans aan drop? Laurierdrop, oké, dat kan nog. Maar zoete karamel en zoethoutdrop; daar is toch sowieso niets Napolitaans aan? Verkooptruc van Italiano dus, om Nederlanders te verleiden tot "het echte Italiaanse genieten", maar dan stiekem en onuitgesproken op Nederlandse wijze.

Er zijn drie verschillende soorten staafjes (tandenplakfactor: 6). Een lichtbruin elastisch karamelschuim om een dunne kern van licorice (links op de foto), waarin het zoet nogal overheerst en zelfs (te) sterk doet denken aan van die rozegele spekken. Cijfer: 6,5. Dan een lekker zachte korrelige (donkergrijze) vulling met salmiakzoet dropsmaak in een melassebittere omhulling van lico- rice. Afgezien van het omhulsel is dit een potentieel fantastisch dropje, wat Italiano idealiter verder bewerkt tot een op zichzelf staand nieuw product. Cijfer: 7,5. En tenslotte (rechts) een bruine vulling met diezelfde melassebittere licorice eromheen. Dit dropje geeft een forse smaakexplosie van pittigzout, tongsmeltende sal- miak; en het is het enige staafje van de drie dat in balans is met zijn licorice basistoon. Cijfer: 7,5. In ieder geval is de vermelding: "salmiak-, drop-en karamelsmaak" wél waarheidsgetrouw.

Eindoordeel: 7,0.

Liquorice Allsorts (Bassett's)

Als je het over Engelse drop hebt, dan heb je het dus feitelijk over Bassett's, de snoepfabrikant die in 1899 de kleurrijke dropmix van drop en snoep uitvond. En hoewel men dit soort dropjes "Engelse drop" noemt, noemen ze het in Engeland (GB) "liquorice allsorts" (=drop alle soorten). De Xenos heeft tijdelijk doosjes van 400g van de originele Bassett's staan (€1,99) en de verpakking oogt in ieder geval al net zo kleurrijk als de snoepmix zelf.
De kartonnen doos bevat een onbedrukte transparante plastic zak waarin veertien verschillende snoepjes. De dropgedeeltes hiervan zijn van dezelfde melassedrop gemaakt als de matzwarte staafjes die zo kenmerkend zijn voor Engelse drop: behoorlijk stevige beet (tandenplakfactor: 6) met kruimige afbeet (waarbij de zwarte drop bruin kleurt). De drop heeft een hartige zoetheid die snel en dan volledig overstemd wordt door lichtzoet-veelbitter. Een beetje de smaak van verbrande suiker; je moet er van houden (en veel doen dat niet). Eindoordeel drop: 6,0.
De snoepgedeeltes zijn op basis van suiker en veel kokos, waarbij elke kleur een (toegevoegde) smaak heeft: wit - citroen; oranje - zoete citrus ; roze - aardbei; bruin - cacao; geel - banaan? Dit soort chemische smaakjes zorgen weliswaar voor variëteit, maar voegen weinig anders toe, en zijn slechts vèrre familie van de werkelijke fruitsmaken. Vreemde eend in de bijtmix vormen de stevige gums met roze of blauwe musketspikkels. Geen melassedrop èn geen kokos, maar prettig zoete spikkeltjes om een friszure gum. Alle andere snoepjes zijn een mengeling van kokos, zoet en bitter; meer of minder al naar gelang de verhouding. Eindoordeel: 7,0.
En dan zit er, alleen bij Bassett's, ook nog een zogenaamde Bertie in de zak. Bertie is de mascotte van Bassett's (zie verpakking) en is als snoepje gemaakt van stevige zachtzoete winegum.

Engelse drop?

De alom geroemde (cq. verguisde) en in ieder geval zeer bekende Engelse drop werd anno 1899 voor het eerst gemaakt in Sheffield, Groot-Brittanië. Vertegenwoordiger Charlie Thompson zou een blad met verschillende monsters snoepgoed hebben laten vallen, waarna hij beschaamd de snoepjes bij elkaar raapte. De aanwezige klant was echter dusdanig onder de indruk van de mélange, dat de ontstane snoepmix prompt in productie werd genomen (door Bassett&Co, nu onderdeel van Cadbury's). De mascotte van Bassett's is Bertie Bassett, een poppetje dat samengesteld is uit de verschillende Engelse drop- jes. Bertie is onderdeel van het Brits cultureel erfgoed. Eén van de snoepjes in de huidige mix van Bassett's is een (blauw) figuurtje van Bertie (zie doos).

Engelse drop is een mengsel van verschillende soorten dropjes en snoepjes. In een zak of pak zitten massieve dropstaafjes (die altijd als laatste overblijven, omdat ze zo bitterzoet naar suikermelasse smaken), met kokos gevulde dropstaafjes (die je zo lekker af kan pellen), anijsrondjes met spikkels (in roze en blauw), kokosrondo's

(roze en geel) met een zwarte dropkern, en vierkante laagjesdrop van kokos (in allerlei kleuren) en drop. Van die laatste zijn de lage meerlagige kubussen (drievlakkers) en de hoge meerlagige kubus- sen (meervlakkers) bekend. Bassett's zelf maakt altijd al zeven verschillende snoepjes, te weten: coconut chips; buttons; cream rock; sandwiches; cubes; Battenberg; always one Bertie. In de mix zit voor elk wat wils, hoewel de 'lekkerste' natuurlijk altijd het eerst op zijn...

De voornaamste ingrediënten zijn drop, suiker, kokos en anijs. Verder worden veelal ook gelatine en fruitextracten gebruikt. In Engeland staat de mix bekend onder de naam liquorice allsorts, terwijl het in Finland bijvoorbeeld weer Englannin lakritsi/laku wordt genoemd (letterlijk: Engelse drop). Bassett's heeft behalve 'licorice allsorts' ook 'fruit allsorts' (snoepjes met gemengde fruitsmaken), 'red licorice allsorts' en 'Dessert allsorts' in productie (gehad), die allemaal qua vorm en textuur gelijken op de originele Engelse drop.

In maart 2011 testte het tv-programma Kassa vijf weken lang de diverse merken Engelse drop (hier), met als verrassende winnaar de dropjes van het Jumbo huismerk (€0,33 per 100g, cijfer 7,2) en als allerslechtste die van de Kruidvat (€0,65 per 100g, cijfer 4,3).

Via internet zijn verscheidene (vaak grappige) artikelen gebaseerd op het concept van Engelse drop te bestellen. Zoals dit inpakpapier met dropprint (£1,50 per rol).

Boer'n Drop

Omdat je volgens Klene soms "gewoon je boerenverstand moet ge- bruiken" en ze daar bij de dropmaker "nuchter naar de dingen blij- ven kijken", zoals schijnbaar "echte Hollanders betaamt", is Boer'n Drop ontstaan. Zoals te zien op de verpakking is dit Engelse drop maar dan in stemmig bruine kleurschakeringen. Hoewel 'boeren' eerder associaties met groen (weiland), zwart-wit gevlekt (koe) en blauw (overall) opwekt; niet zozeer bruin. De gemengde dropjes komen in drie varianten uit de zak: de beigebruine kokosrondo, een wit-zwart-donkerbruine en een beigebruin-zwart-grijsgroene lage meerlagige kubus (oftewel: twee verschillend gekleurde 'drie- vlakkers'). De kokosrondo is zacht en kruimelig met een kern van zwarte bittere (melasse)drop, zoals we die inderdaad van Engelse drop kennen. De rondo zelf smaakt echter pittig en heel licht zout naar salmiak, maar dan met kokossmaak. Verrassend, apart maar toch wel erg lekker. Ook de drop van de drievlakkers (de zwarte middenlaag) heeft die kenmerkende bittere melassesmaak. Van de gekleurde lagen smaakt donkerbruin typisch naar salmiakzout (zoete beertjes), wit overheersend naar menthol, lichtbruin naar pittige salmiak en grijsgroen naar zoethout en kermisdrop. Maar wel allemaal op basis van kokos en daarbij allemaal met diezelfde korreltextuur als Engelse drop heeft. Eigenlijk is het wel een goed idee geweest om Engelse drop te verhollandsen (wat Klene al eens eerder deed) en om eerlijk te zijn is het, binnen dat genre, ook redelijk aardig gelukt.
Eindoordeel: 8,0.

Hup Holland Drop

Uit de kluiten gewassen zak met daarin feitelijk Engelse drop, die ter ere van het op handen zijnde EK Voetbal (te Oostenrijk en Zwitserland) 'oranje' is gekleurd (met paprikaextract). Mooie nostalgische opdruk van een vaantje op de verpakking.
De drop ruikt naar kokos en melasse en komt in de gebruikelijke vormen: hoge meerlagige kubus, lage meerlagige kubus (aka 'de drievlakker'), massief dropstaafje, gevuld dropstaafje en 'kokosrondo' (van die laatste zitten er àltijd te weinig in de zak en zo ook nu). Alleen de 'spikkelpastille' ontbreekt; de winegum met musket, zeg maar. Alle dropjes zijn een combinatie van rietsuikermelassedrop (blèh) en gekleurde kokoslaagjes. Waarmee duidelijk gezegd is dat de massieve dropstaaf onderaan de genotslijst staat. De bittere melassedrop van de gevúlde dropstaaf wordt getolereerd, omdat het zo geinig is om het laagje drop van de kokoskern af te rollen (met de tanden). De kubussen zijn prettige éénhappers, maar worden bij voorkeur uit elkaar geplozen tot losse lagen. Favoriet is de kokosrondo, ongetwijfeld vanwege het minimum aan melassedrop en het schijnbaar hogere percentage kokos. Tandenplakfactor: 6. Hoge diversiteit maakt het drop eten bijna speels. Jammer van die melassedropsmaak (of was dat al gezegd?!)
Eindoordeel: 7,0.