Dropkruisjes

Klene staat op de huishoudbeurs met drie zakjes suikervrije drop voor €2,50 en in het assortiment liggen daar ook zakjes 'menthol dropkruisjes'. Alleen dat meneertje met die zwarte hoed en die roodwit gestreepte das op de voorkant; waar kennen we die toch van?! Deze vraag wordt snel beantwoord wanneer een dropkruisje in de mond verdwijnt (tandenplakfactor: 8). Afgezien van de iets donkerbruinere transparante kleur en de reliëfopdruk van een kruisje (in plaats van een 'A') hebben we hier van doen met een Ademin! Smaak en consistentie zijn eender, maar dan suikervrij. En ook het meneertje op de verpakking blijkt een overloper...
Eindoordeel: 8,0.

Taler Lakritz

Drop uit Grou (NL) in de Duitse Aldi. Talerlakritz vertaalt letterlijk naar muntdrop, maar op de één of andere manier roept het uitge- sproken 'Lakritz' toch een heel ander gevoel op dan 'drop'. Drop rijmt op 'prop' en dat is meestal ook precies wat er met het zwarte suikerwerk gebeurt; die worden netjes achter elkaar naar binnen gepropt. Lakritz, dat lijkt sjieker; als snoepjes op een kristallen schaaltje waar je er af en toe één van mag nemen. Bijna overbodig staat er dan ook nog op de verpakking "Erwachsenenlakritz; kein Kinderlakritz" (zoals op bijna alle Duitse zakken drop, trouwens); nee, dûh, met je tengels ervan af blijven natuurlijk, kindertjes. Ookal kost de zak net geen euro.
De neus flink in de open verpakking gestoken, komt door die atypi- sche zoetedropgeur, de associatie met budgetdrop omhoog. Deze dropjes zijn ook geen doorsnee muntdropjes: ze zijn véél zachter, véél dikker, er zijn 'maar' drie varianten (€0,20 €0,50 en €1,00) én ze smaken ook heel anders. Deze Taler smelten weg in de mond en laten een zoete maar in de verte toch hartige dropsmaak ach- ter, die een beetje aan kokindjes doet denken maar minder bitter is. Alleen ben je na een stuk of wat dropjes wel misselijk, dus mis- schien toch maar terug naar af en toe ééntje?!
Eindoordeel: 7,5.

Dubbeldekkers

De combinatie van dropfoto's met tekeningen van typische stads- gezichten, alles in hetzelfde kleurscala, is sowieso al een geslaagde manier om met een verpakking de aandacht te trekken. Dit zakje drop valt op! En dan is daar de naam: 'dubbeldekkers'. Op zich niet met het soort woordgrapje dat Autodrop soms weet neer te zetten (béste voorbeeld: zachtwagens), maar wèl weer een naam die stáát en die meteen ook vertelt wat er in het zakje gaat zitten, namelijk duodrop met Engelse winegum (in aardbei-, cassis-en kerssmaak). Die drie smaken zouden dan moeten corresponderen met de drie verschillend gekleurde autootjes op de voorkant; maar de dropjes zélf zijn niet zo eenduidig in kleur van elkaar te onderscheiden en ook een nadere smaaktest (afwisselend afbijten van verschillende gum, tandenplakfactor: 7) geeft weinig uitsluitsel over een moge- lijke smaakdifferentiatie, behalve dan een gek verschil in zuurte.
De duodropjes, allemaal met een achterkant van drop, zijn nogal stevig en elastisch en dat zullen de tanden geweten hebben. Gezien het feit dat het fenomeen 'duodrop' tegenwoordig de dropmarkt heeft overspoeld, is deze dubbeldekker geen grote shock meer; maar dan nog is de combinatie van zoete drop (met een héérlijk zoethoutaccent) met zure winegum (zit hier niet een beetje teveel appelzuur/azijnzuur/citroenzuur in?!) op zich raar. Gelukkig is het in de nasmaak al drop wat de klok slaat; al zal dat dan niet de Big Ben zijn.
Eindoordeel: 7,5.