woensdag 28 augustus 2013

Chamallows Orka's

'Chamallows' is de nieuwere naam van het Haribo marshmallows-assortiment. In Nederland zijn deze in negen variaties te koop, nu de bekendere kabel-en ruitspekken daar eveneens toe gerekend worden. En bij de Coop (in Nieuwendijk tenminste) liggen óók nog deze grijswitte orka's. Om een zak met 175 gram spek te vullen, moet de zak wel wat groter dan normaal; en dat is ook het geval. De orka's zijn licht en luchtig en verspreiden een lichte dropgeur. De kenmerkende textuur van marshmallow laat zich omschrijven als suikerzoet smeltschuim. En hoewel zowel salmiakzout als zoet- houtwortelextract in de ingrediëntenlijst staan, overheerst in het grijze (meest waarschijnlijke drop)gedeelte de smaak van suiker. Door al het mierzoete heen valt wel een flard van iets dropperigs te ontwaren; hoewel dan slechts met moeite. Het is ook moeilijk te zeggen, want het glazuur springt je bijna van je tanden :(
Eindoordeel: 7,0.

maandag 26 augustus 2013

Oh, My Love! caramelle ripiene al gusto liquirizia

Een zomerse zak Italiaanse  karamels met de smaak van zoethout. Die hele zak oogt eigenlijk alleen zomers, omdat de getekende man - type gigolo inclusief bovenlipbegroeiing - op de voorkant zijn bloemetjesshirt open heeft en hij een lichtgele (stro)hoed draagt. Met slechts enkele ingrediënten weet fabrikant Incap "caramelle che passione" te maken; gevulde harde suikerkaramels met een herfstigbruine kleur, elk gewikkeld in een zwartgeel papiertje. De serie "Oh, My Love!" (met nog drie andere smaken) lijkt inmiddels "Oh, My Candy!" te heten. Dat staat tenminste gedrukt op de zakken die online staan. Een véél betere naam (?)
De net-niet rechthoekige karamels zijn zoals verwacht inderdaad keihard. Bij stukbijten plakt het snoepgoed vervaarlijk aan het gebit vast (tandenplakfactor: 9), maar laat ook weer los bij stug doorkauwen. De karamel vormt dan een samenhangend bolletje snoepklei. De smaak heeft zelfs in de allerverste verte niks maar dan ook echt helemaal níks met zoethout te maken. Er wordt wél suikerzoete menthol geproefd en het snoepje laat na doorslikken een frisje in mond en neus achter. Vandaar misschien die groene blaadjes tussen de letters "al gusto liquirizia". Muntblaadjes, zeg maar.
Eindoordeel: 7,0.

zaterdag 24 augustus 2013

Suikervrije Katjesdrop (AH)

In navolging van het succesvolle assortiment suikervrije drop van Klene, komen de grotere ketens (Kruidvat, AH) natuurlijk ook met soortgelijk snoep-goed van hun respectievelijk huismerk. Albert Heijn maakt onder andere een suikervrije variant op de klassieke katjesdrop. De katten zonder suiker hebben een andere vorm dan de originelen, zoals bijvoorbeeld een veel grotere kop. Een flinke hoeveelheid Arabische gom en polyolen maken de textuur tot die van taaie kauwgom (tandenplakfactor: 7). En hoewel "de lekkere volle smaak van drop" beloofd wordt, zijn deze kittige dropjes glad en enigszins raar menthol van smaak. De afwezigheid van salmiak- zout maakt het tot een wat flauw geheel, dat niet zoveel met echte volle drop te maken heeft. Maar dit is dan ook geen echte drop. Niet voor de poes; of eigenlijk juist wél voor de poes.
Eindoordeel: 7,0.

zaterdag 17 augustus 2013

Dropsiroop (Kindly's)

Een plastic flacon vloeibare drop uit het Kindly's snoeprek. Met 'n dikke duim. De "dropsiroop naar oud hollands recept" blijkt niets meer en niets minder dan suikerwater met zoethoutwortelextract, (nog wat dingen, plus) anijs-en tijmolie. Een eender drankje met dezelfde samenstelling wordt als keelverzachter in drogisterijen verkocht. Waarmee de scheiding tussen snoepgoed en hoestdrank wel bijzonder dun wordt; als in nagenoeg niet-bestaand. In vroe- gere tijden maakten kinderen zelf dropwater van een handjevol stukjes laurierdrop en een zoethoutstokje ('kalissehout') in een af- sluitbare fles met half water en suiker naar smaak. Af en toe goed schudden, een tijdje laten staan en dan lekker aan lurken. In het Brabantse noemden ze dat poeliepek (of: schommeldrop, klisse- drop, zjap, kalissezap, rutselsjep).
De flacon is een beetje een shampoofles en bij, klik, openen, blijkt de inhoud ook wel een beetje naar kruidenshampoo te ruiken, met zo'n je-ne-sais-quoi muffig-kruidige apotheekgeur. Bovenop deze snoepsiroop liggen wat luchtbelletjes, maar het goedje is niet zo schuimig als men van het vroegere dropwater kende. Uit het flesje vloeien dikke siroopdruppels die naar zoethoutzoet met een vleug tijm en andere ondefinieerbare kruidigheid smaken. Door de stro- perige consistentie glijdt het zoet over de tong door de keel naar beneden, op een tegelijk tergend langzame en heerlijke manier. Lekker, dat zeker, maar dit is gewoon goedkopere Natterman (al heet het dán 'geneesmiddel').
Eindoordeel: 8,0.

Läkerol licorice persimon

In hetzelfde, handige (want hersluitbare) fliptop kartonnen doosje zitten nieuwe dropjes van Läkerol. Suikervrij, natuurlijk, met het bekende uiterlijk: ronde pastilles met de reliëfopdruk van een 'A', door stralen omgeven.  En ook weer met de bekende elastische textuur zoals alleen een hoog aandeel Arabische gom kan geven. Deze variant 'licorice persimon' (drop kaki') heeft inderdaad een opmerkelijke duodropsmaak, die van zoethout via bitterfris naar zachtfruitig gaat. Dat fruitaccent is subtiel en aangenaam (maar niet als zijnde kaki herkenbaar). Het fruitige is zeker niet zo nep en overheersend als andere dropfruit combinaties, ookal komt deze persimonsmaak net zo hard uit een aromapotje.
Eindoordeel: 7,5.

Vanhat autot irtomakeiset

De vanhat autot salmiakkikuvio (grote Oldtimer dropfiguren) zijn in Finland op diverse plaatsen, zoals de Prisma Hypermarket, ook verkrijgbaar als schepsnoep (wat in het Fins 'irtomakeiset' of 'irto- karkki' heet). De zelfgeschepte dropjes zijn een slagje kleiner dan de individueel verpakte dropstukken uit de kiosk, maar zijn net zo gedetailleerd als oude auto's gevormd. De relatief platte oldtimers laten zich makkelijk ombuigen en kleuren aldaar witgrijs op. Door de kleine scheurtjes die dan ontstaan is een dikstroperige kern te zien, zodat de 'vanhat autot irtomakeiset' aan bielzen van matthijs doen denken. Deze dropjes geven aanvankelijk flink weerstand bij kauwen (tandenplakfactor: 7) maar laten zich dan toch vermalen. Daarbij komt eerst een prettige dropzoet smaak vrij, die echter al snel volledig door menthol overstemd wordt. En dit 'cabriofrisse' effect blijft tot ver na doorslikken aanwezig.
Eindoordeel: 7,5.

donderdag 15 augustus 2013

Rallymix

Een opvallende verschijning van schijnbare autodropjes in een hersluitbare ziploc zak, met de pakkende titel 'rallymix', ligt in een display van een Nederlandse Coop te Nieuwendijk. Dit ligt dus zo ongeveer náást de snelweg Breda-Utrecht (A27, afslag 22), dus je kan er onderweg snel even handig naartoe racen. In de zak zit een mix van diverse winegums en dropvariaties, allemaal in de vorm van autootjes. Met de uitzondering van - je moet even goed kijken - een motorrijder met iemand achterop. Dit dropje heeft een ach- terkant van lichtbruine dropgom; net zoals de hoekige 'lada' die eveneens in de rallymix aanwezig is. Deze twee dropjes hebben het uiterlijk van cementwagens en zijn wat elastisch van textuur, met de gekke smaak van zurige zoethout. Eindoordeel: 7,5.
De driedimensionale racewagen (van bovenaf gezien) is hetzelfde van vorm als het naamloos racemonster van Autodrop, zoals uit een oude verpakking Dropdonders. De racewagen uit deze rally- mix heeft daarbij de reliëfindruk '13' op de motorkap, wat hetzelfde nummer is als in het andere matzwarte dropje staat gedrukt. En kijk, die heeft dan weer de vorm van een licht zout formule ééntje. Toeval bestaat niet. Deze dropjes zijn aanvankelijk wat muf en dan zout van smaak, zonder het gewenste pit van salmiak. Dertien..eh.. in een dozijn, zeg maar. Eindoordeel: 7,0.
Het laatste dropje ís gewoon een salmiaksnoek. Zelfde kleur, zelfde uiterlijk, zelfde zachte textuur en zelfde smaak. Én ook net zo lek- ker pittig salmiakzout. Eindoordeel: 9,0.
Maar hoe kan dit nou? Het zijn overduidelijk Autodropjes; dus wie is dan die Pirkka? De adresgegevens van de fabrikant achterop de verpakking luiden: "Ruokakesko Oy, Satamakatu 3, 00016 Kesko Kuluttajapalvelu". Dit verduidelijkt niks. Ook op www.pirkka.fi komt niet veel meer naar voren dan dat pirkka hoogstwaarschijn- lijk het huismerk van een  supermarkt is ofzo. Maar dan, naast de sticker met de Nederlandse vertaling van de ingrediëntenlijst (die overigens niet overeenkomt met de originele Finse lijst, maar dat terzijde), de tekst: "Valmistusmaa/Tillverkningsland: Alankomaat/ Nederländerna". Aha, dus toch. Geproduceerd in Nederland voor de Finse markt en viavia terug in Nederland. Het is een beetje een omweg, maar met de (race)auto is dat natuurlijk slechts 'n kwestie van sturen en gas geven.

woensdag 14 augustus 2013

Engelse dropijsjes: Kokospin

Aldi brengt succesvol snoepijsjes in het vriesvak, waaronder deze kleurige 'Engelse dropijsjes'. Drie verschillende uitvoeringen van de dropklassieker in een stijlvolle doos, met van elke soort twee. De staven snoepijs op een stokje zijn precies wat je verwacht van een dropje dat een ijsje werd, inclusief het onmiskenbare uiterlijk van Engelse drop.
De 'kokospin' (als in kokos-pin, niet koko-spin) is vervaardigd van zuurstokroze, zacht smeltend roomijs met een fijne kokossmaak. En ínclusief de griebeltjes die zo kenmerkend zijn voor geraspte kokos. Het roze (van bietenrood) geeft kleur, nauwelijks smaak; dus geen fruitige aardbei-onzin ofzo. Ookal staat er dan "aroma" helemaal achteraan in de ingrediëntenlijst. Het kokosaandeel is overigens 5%. Binnenin het ijsje bevindt zich een kern van zoete drop met de serieus lekkere smaak van salmiakzout. Dit is vele malen beter dan een werkelijk Engels dropje, waarin bitterzoete licorice de boventoon voert. Een creatief en vooral appetijtelijk ijsje.
Eindoordeel: 9,0.

maandag 12 augustus 2013

Dropdonders: Zondagsrijder

Het is komkommertijd op de weg en gisteren was zo'n typische dag waarop de thuisblijvers er gezellig een dagje op uit trekken. Lekker op hun gemak fijn een stukje rijden naar waar het is. En de overige weggebruikers, met meer haast, komen vast te zitten achter deze zogenaamde 'zondagsrijders'. Die ook te vinden zijn als deel van de nieuwe inhoud van een zakje Dropdonders. De zondagsrijders van Autodrop zijn eveneens "softies", maar blijken bij doorbijten wat meer weerstand te bieden dan verwacht (het lijkt bijna trekdrop). Het is een zoet dropje met een karamelzoete zoethoutsmaak en de consistentie van gelatinerubber (tandenplakfactor: 7); het lijken wel dropwinegums.
Eindoordeel: 8,0.

Angry Birds lakritsi - ananas

De 'Angry Birds' blijken in Finland een complete eigen snoeplijn te hebben. Of eigenlijk heeft Finse fabrikant Fazer slim een AB snoep- assortiment gelanceerd (hoewel alleen de winegums daadwerkelijk de vórm van de vogels hebben; de overige zoetigheden zijn vooral qua verpakking vogelig). Opvallend trouwens, die merchandising. Tot je weet dat het spel uit 2009 een creatie is van het Finse Rovio Entertainment; aháá. De vogels hebben in pretpark Särkänniemi zelfs hun eigen attracties in Angry Birds Land. Nou eens kijken of ananasdrop ook attractief is...
Met gesloten verpakking is er niet zo veel voor te stellen bij 'drop met ananas' maar zodra de gele wikkel is afgestroopt blijkt dit een kruimige ananassnoepstaaf te zijn, die in de lengte volledig door matzwarte drop is omhuld. De kern heeft een zoetige snoepgeur en smaakt inderdaad erg naar ananas. Best lekker, op een mierzoete manier. Alleen de korrelige textuur is snel vervelend (tandenplak- factor: 8). De drop heeft een  nietszeggende melassesmaak, hoewel niet zo bitter als gebruikelijk is voor dit dropgenre. In combinatie overheerst het snoepzoet van de vulling en blijkt in de nasmaak opeens een dominant zuurtje te zitten. Misschien wel even leuk om thuis tegen een stapel blokken aan te gooien, maar verder 'mwâh'.
Eindoordeel: 6,0.

If you ate a roller coaster, what would it taste like?


zondag 11 augustus 2013

Stevi Drop

Stevia, de nieuwe plantaardige zoetstof, wordt steeds vaker door fabrikanten aan hun producten toegevoegd. Het levert namelijk geen calorieën maar heeft wel een sterke zoete werking (die anders is dan die van de bekende monosacchariden). Haribo maakt zelfs een soort dropaubade aan de plantaardige zoeter (lees: de slimme dropfabrikant speelt commercieel in op een heersende trend) en brengt aldus Stevi Drop in het supermarktschap. "Stevi Drop wordt gezoet met Steviolglycosiden uit het blad van de plant Stevia re- baudiana Bertoni". Kilocalorieën per 100 gram van deze drop: 185 (wat dus ligt in de orde van grootte van suikervrije drop). Dat is volgens de maker "40% minder dan een gewoon dropje".
De dropjes hebben de vorm van een (stevia?)blad. De roodbruin transparante kleur en een kenmerkende elastische textuur zijn de eerste dingen die opvallen. Het dropje lijkt wel van elastiek, maar springt na uittrekken niet in zijn oorspronkelijke vorm terug. In de mond gaat het dropje zelfs met het betere maalwerk eigenlijk niet echt kapot (tandenplakfactor: 8) en wordt het uiteindelijk veelal nog grotendeels in zijn geheel doorgeslikt. De smaak, tja, is die van polyolen: een wat glibberige snoepsmaak die niet zoet en niet drop is, maar wel een gek mentholfrisje heeft. Gevalletje 'geen suiker geen smaak'. Dropminnende lijners zijn beter af met enkele hele lekkere échte dropjes, dan een zakje van dit.
Eindoordeel: 6,5.

dinsdag 6 augustus 2013

Tuinierdrop

Tuincentrum Overvecht wordt meer en meer dé plek om nieuwe dropjes te scoren. Naast de puntzakken van CandyPoint liggen er nu bijvoorbeeld ook zakken tuinierdrop (à 450g). Die doen in de verte ergens aan denken, en aan wàt precies wordt duidelijk bij het lezen van de tekst "geproduceerd voor Iton Trading Spijkenisse", de handelsonderneming die ook gereedschaps-en klusdrop op de markt brengt.
De tuinierdropjes zijn relatief dikke, zacht scheurbare bruinzwarte droppen met een pikzwarte stroperige kern. Best makkelijk stuk te bijten (tandenplakfactor: 8) en dan als dropklei sabbelbaar. Maar een beetje nietszeggend van smaak, gewoon 'zacht zoete drop' met een bitterzoete nasmaak. En in vergelijking met klusdrop delven ze duidelijk het onder..eh..spit.
Eindoordeel: 7,0.

IFA salt lakris

De Noorse IFA droppastilles (mét suiker) werden vernoemd naar de beroemde operazanger Ivar Fridtjof Andresen (I.F.A.) uit dat zelfde land. Tien jaar voor zijn dood in 1940, bracht Asola de aan hem opgedragen keelpastilles op de markt, aanvankelijk zoet van smaak in een zwart doosje. Deze werden zó populair dat de maker besloot ook een zoute variant te produceren, in een wit doosje. De laatste bestaan als zodanig nog steeds; terwijl de zoete pastilles uiteindelijk uit productie werden genomen. Sinds 1975 valt de IFA fabriek onder Nidar, die nog altijd de makelij ervan op zich neemt. Meneer Andresen himself wordt op de verpakking geciteerd en er is op de voorkant een zwart/wit print van zijn bolle toet te zien. De pastilles zijn namelijk niet suikervrij ;).
Een doosje van 34 gram bevat 34 pastilles. Allemaal hardstevige, nog net indrukbare kleine dropjes; in een rechthoekvormpje met gefacetteerde hoeken. De 'S' in reliëfopdruk staat voor 'salty' en is een indicatie voor de zoetzoute smaak. Tussen de kiezen kraken de pastilles prettig kapot, alsof de buitenkant knapperig gebakken is (tandenplakfactor: 7). Het duurt even voordat er iets geproefd wordt, maar de smaak is dan dropzoet vermengd met kookzout, eindigend in een lichte salmiak. Best lekker. Maar het is die opmer- kelijke textuur die de show steelt.
Eindoordeel: 8,0.

Waarschuwing!

Wybert waarschuwt voor namaak, anno 1930.

maandag 5 augustus 2013

Kulkuset

Bij een willekeurige kiosk in Helsinki (of om meer specifiek te zijn: de R-Kioski op het centrale treinstation in de Finse hoofdstad) zijn voor een schamele €0,10 per twee verpakte dropkogels te koop. Op de quasi geïmproviseerde verpakking is een getekende ezel te zien, met een nogal dommige uitdrukking op zijn kop. Deze ezel draagt een geel T-shirt en heeft tussen zijn achterpoten een flink roze-gekleurd klokkenspel hangen; wat dan wel zal verwijzen naar de bruinoranje ballen in de verpakking. Opvallend is verder dat boven deze "Kulkuset, 2 kulor" de term 'sulmiukki' gedrukt staat, terwijl het Finse woord voor zoute drop 'salmiakki' is. Op de folie geen andere informatie dan de ingrediëntenlijst, de woorden "i pulse" (wat dat ook moge betekenen) en een verwijzing naar de fabrikant danwel distributeur: "Totte Gott AB, Skovde, Sweden". Een kleine zoektocht op internet onthuld de site van Herkkujakelu (wat zich schijnbaar als "de gevoeligheid van de distributie" laat vertalen ?!), waar de salmiakki vadelma kulkuset (salmiak fram- boos jingle bells) inderdaad op te vinden zijn. Aha, een dropfruit combinatie dus..
De kogels zijn hard met een direct zoute smaak, die salmiakzouter wordt en dan ook iets van zuur fruit in zich heeft. Niet herkenbaar als zijnde framboos, wel vooral zuur. En zout. Als je blijft sabbelen neemt het zuur de smaak over en komt het salmiakzout pas weer bij doorbijten uit de kern tevoorschijn. Dat kapot knauwen gaat gepaard met de bekende schilfering die we van soortgelijke harde dropkaramels kennen. 'Karamel' wil overigens niet zeggen dat deze kogels zoet smaken, want dat is niet het geval. Zúúr wel. Of is dat al gezegd?
Eindoordeel: 7,0.

Dat alles gezegd hebben, associeert nog iemand anders deze ezels- ballen ook met onderstaand filmpje ;)